Γράφει ο Τάσος Παππάς
Πηγή: “Εφημερίδα των Συντακτών”
Τα δεξιά μέσα ενημέρωσης, κυβερνητικοί παράγοντες και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, στην προσπάθειά τους να αλλάξουν τη δημόσια ατζέντα -προφανώς γιατί τα θέματα που δεσπόζουν είναι πολύ ενοχλητικά γι’ αυτούς και η ανεπάρκεια των αρίστων είναι βοερά εμφανής-, υποστηρίζουν ότι μαίνεται ο εμφύλιος στον ΣΥΡΙΖΑ και ότι αμφισβητείται ο Αλ. Τσίπρας. Μετατρέπουν την επιθυμία τους σε πραγματικότητα. Οι ενδείξεις δεν συνηγορούν υπέρ της προπαγάνδας τους, αλλά δεν έχει καμία σημασία γι’ αυτούς. Τη δουλειά τους θέλουν να κάνουν και με τη δύναμη πυρός που διαθέτουν στην περιοχή της επικοινωνίας έχουν στόχο να προκαλέσουν στους μη μυημένους ερωτήματα για το κλίμα που επικρατεί στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Είναι μια ωραία ατμόσφαιρα στον ΣΥΡΙΖΑ; Προχωρούν όλοι φιλιωμένοι και αγκαλιασμένοι για να πιάσουν τον στόχο που έθεσε ο πρόεδρος του κόμματος για τη «δεύτερη φορά Αριστερά»; Οι κριτικές για τα λάθη και τις παραλείψεις καθώς και οι ενστάσεις που κατατίθενται για τη μία ή την άλλη επιλογή ως προς την αντιπολιτευτική γραμμή που πρέπει να χαραχτεί και ως προς το ζήτημα της διεύρυνσης και των πολιτικών συμμαχιών είναι ήσσονος σημασίας; Οχι βεβαίως. Αν συνέβαινε αυτό, θα έπρεπε οι πάντες να προβληματιστούν για την ποιότητα και το εύρος του εσωκομματικού διαλόγου. Πρόκειται για ένα κόμμα που βγήκε από τρεις εκλογικές ήττες και είναι απολύτως λογικό να υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις και για το τι έγινε, αλλά και για το τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια αρνητικά φαινόμενα.
Δεν υπάρχει κόμμα στην Ελλάδα -υποθέτω και στον κόσμο- που να πέρασε τελείως ανώδυνα μια τέτοια κατάσταση. Η ήττα φέρνει εσωστρέφεια και γκρίνιες. Ιδιαίτερα στα αριστερά κόμματα που έχουν μια ροπή προς την ακατάσχετη λαθολογία, το αυτομαστίγωμα, την κατασκευή αποδιοπομπαίων τράγων, τη δίκη προθέσεων, τη δολοφονία χαρακτήρων (των εσωκομματικών αντιπάλων). Το είδαμε να συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ τόσο τη δεκαετία του ’70, όταν υπέστη πολλές μικροδιασπάσεις, όσο και αργότερα και παρά το γεγονός ότι βρισκόταν στην κυβέρνηση, αλλά και την εποχή που παιζόταν η αρχηγία και η πρωθυπουργία (1996) όπου η αναμέτρηση Σημίτη – Τσοχατζόπουλου ξεπέρασε τα όρια, το είδαμε να συμβαίνει στο ΚΚΕ την περίοδο του 13ου Συνεδρίου του το 1991, όταν το κόμμα χωρίστηκε στα δυο, το είδαμε να συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ πριν από τη διάσπαση του 2015, το είδαμε όμως να συμβαίνει και στη Νέα Δημοκρατία όταν αποχωρούσε από την παράταξη ο Αντ. Σαμαράς ή όταν ο Κώστας Καραμανλής έθετε εκτός κόμματος κορυφαία στελέχη.
Υπάρχει κάτι ανάλογο σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ; Οχι. Την απόδειξη τη δίνει ένας από τους «υπόπτους» για εσωκομματικό μπαϊράκι (σύμφωνα με το αφήγημα της Δεξιάς). Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος μιλώντας στο CNN Greece δήλωσε: «Υπάρχουν συμπεριφορές και πρακτικές που δεν μας τιμούν. Δεν το θεωρώ όμως αυτό το κυρίαρχο. Αυτές οι συμπεριφορές δεν θα καθορίσουν την πορεία του συνεδρίου. Το κείμενο του απολογισμού αποτέλεσε την καλύτερη απάντηση για το πώς μπορείς να κάνεις κριτική και αυτοκριτική χωρίς ανθρωποφαγία. Μερικά από αυτά τα φαινόμενα υπάρχουν από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με τον Συνασπισμό. Νομίζω ότι υπάρχει η ωριμότητα…». Παρόμοια κριτική ασκούν στους «53» και οι προεδρικοί. Για την ώρα η κατάσταση δεν έχει ξεφύγει. Βοηθάει στην εκλογίκευση των σχέσεων ανάμεσα στις τάσεις και η κυβέρνηση με τις αλλεπάλληλες… επιτυχίες της σε όλα τα πεδία.
Ανάγωγα
Δεξιά κυβέρνηση, δεξιοί περιφερειάρχες, δεξιοί δήμαρχοι. Τέτοια δύναμη δεν είχε καμία κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης. Κι όμως στο προσφυγικό-μεταναστευτικό έχουν χάσει τα αυγά και τα καλάθια. Καλλιέργησαν προσδοκίες για γρήγορη λύση και μόλις ήρθαν σε επαφή με το πρόβλημα άρχισαν τις γυριστές. «Το θέμα μάς ξεπερνά», είπε ο ένας, ο άλλος ανακάλυψε τη γεωπολιτική διάσταση, ο τρίτος τα έβαλε με την Ευρώπη. Η απάτη έχει κοντά ποδάρια.
