Ακόμη ένα «πέρασμα». Από μια εποχή, σε μια άλλη. Το Πάσχα λειτουργεί, ειδικά για όσους δεν έχουν στεγνώσει την καρδιά τους από τη γαλήνη της πίστης, ως ευκαιρία ανατροφοδότησης της σκέψης.
Ανάκτησης του πείσματος και της αυτοπεποίθησης για να συνεχιστεί η προσωπική διαδρομή. Μέσα από μια μικρή ανάπαυλα κάθαρσης των σκέψεων και των συναισθημάτων. Το Θείο Πάθος προσφέρει την αρτιότερη ευκαιρία για να σηκώσει κανείς το βλέμμα του ψηλά. Αφού πρώτα το έχει κατευθύνει χαμηλά, για να επιτρέψει στα δάκρυα της οδύνης να δροσίσουν την καρδιά του.
Πάσχα μετά την εποχή της πανδημίας του κορονοϊού, στη σκιά του πολέμου στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή. Στον φόβο για την ίδια τη ζωή. Στην αβεβαιότητα για όσα θα ακολουθήσουν στον τομέα της οικονομίας, που μπορεί να προκαλέσουν μια μεγαλύτερη, αν όχι μόνιμη βλάβη. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι μόλις που είχαμε αρχίσει να ελπίζουμε ξανά, μετά από τη δεκαετία της εθνικής καταστροφής και της ακραίας φτωχοποίησης των τυφλών και άγαρμπων Μνημονίων.
Η συζήτηση του καθενός με τον εαυτό του είναι αφόρητα χρήσιμη και αναγκαία, ειδικά σε μια τόσο απρόσμενη συγκυρία. Παρά το βάρος της στιγμής. Τη δυσκολία να σκεφτείς καθαρά και να σχεδιάσεις, από την ώρα που οι παράμετροι της επόμενης μέρας δεν έχουν ξεκαθαρίσει.
Με την τρέχουσα συγκυρία ωστόσο, υπάρχει μια επιπρόσθετη σκιά. Ένα μη ορατό και εξηγήσιμο μαύρο σύννεφο. Η απώλεια του αυτονόητου της επόμενης μέρας. Το ότι δηλαδή θα υπάρξει επόμενη μέρα. Το βάρος της ανασφάλειας αγγίζει πλέον τον ίδιο τον πυρήνα της ύπαρξης.
Υπάρχει διέξοδος; Ο καθένας θα τη βρει με τον εαυτό του. Κάθε φορά που τη βρίσκει, υπάρχει επόμενη μέρα. Για να συνεχίσουμε, έστω και με «χαλασμένες» καρδιές.
Του Μάνου Οικονομίδη
