Την ψυχή του ανθρώπου δεν κατάφερε να τη χαρτογραφήσει μέχρι σήμερα κανείς. Μονάχα ο καθένας από εμάς, σε ηλικία που επιτρέπει στην εμπειρία να λειτουργεί ως γαλήνιο πλεονέκτημα και όχι ως ασήκωτο φορτίο τοξικών αναμνήσεων, μπορεί να κατανοήσει… λίγο καλύτερα τον εαυτό του.
Εκεί μέσα, στην ψυχή του καθενός σεργιανίζουν, σχεδόν παράλληλα, η Σταύρωση και η Ανάσταση. Το βάρος της συνειδητοποίησης μιας δύσκολα διαχειρίσιμης πραγματικότητας, και η αυθόρμητη προσδοκία της διόρθωσή της. Η ελπίδα για μια περισσότερο φωτεινή μέρα, που θα απομακρύνει τις σκιές. Κυρίως εκείνες που καλύπτουν την καρδιά.
Η Μεγάλη Εβδομάδα, η διαδρομή της ψυχής μπροστά στο δέος των Παθών του Κυρίου, εικονοποιεί απόλυτα την προσωπική διαδρομή του καθενός. Οι δυσκολίες που παλεύεις να διαχειριστείς, με την προσδοκία της ελπίδας της Ανάστασης.
Τέτοιες “γιορτινές” μέρες, η καρδιά σκοντάφτει στην ανάμνηση όσων δεν είναι πια εδώ. Στα χαμόγελα που “έφυγαν”. Στη ζωή που έγινε λιγότερο αισιόδοξη.
Μια Ανάσταση “ατελής”. Μια “λιγότερη” ζωή. Με τους λόγους για να χαμογελά κανείς να είναι λιγότερο αυθόρμητοι. Και το μυαλό, να γίνεται ο χειρότερος αντίπαλος της καρδιάς, παραδομένο στις ζωντανές αναμνήσεις.
Αναζητώντας λιγότερο σκοτάδι. Εκείνοι, που αντέχουν και συνεχίζουν να αναζητούν το φως, το βρίσκουν.
Επειδή δεν έφυγε ποτέ από μέσα τους…
Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
