Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Πέρασε μία εβδομάδα από την επικύρωση της «Συμφωνίας των Πρεσπών», με 153 ψήφους, από το ελληνικό κοινοβούλιο. Μια «επικύρωση» από 153 «βολευτές», που τάχθηκαν υπέρ μιας συμφωνίας, για ιδεολογικούς, προσωπικούς ή άλλους, φερόμενους, λόγους. Άλλοι 146 την καταψήφισαν και 1 δήλωσε «παρών».
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, πριν την ψηφοφορία, ακούσαμε πολλές …θεωρίες. Πρώην «υπουργούς» να αρχίζουν να …διαβάζουν ιστορία από το 1912-13 κι έπειτα(!). Να προσπαθούν να μας πείσουν πως «ελληνική Μακεδονία» άρχισε να υφίσταται επειδή «έγινε» ελληνική με τους πολέμους στις αρχές του 20ού αιώνα (λες και τότε, με «παρθενογένεση» δημιουργήθηκε η Μακεδονία). Ότι ο πληθυσμός της δεν ήταν στην πλειοψηφία του Έλληνες-Μακεδόνες (;) τότε… (παραβλέποντας το γεγονός ότι επί 4 αιώνες ήταν επί τουρκικής κατοχής, ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού είχε μετακομίσει νοτιότερα προς το νεοδημιουργηθέντα ελληνικό κράτος ή είχε χαθεί από τον κατακτητή ή είχε ταχθεί με τον ελληνικό στρατό που επαναστατούσε στον δυνάστη και επιδίωκε την απελευθέρωση των ελληνικών εδαφών). Αγνοώντας επιδεικτικά τις σλάβικες επιδρομές και τις βουλγαρικές επιδρομές (κομιτατζήδες) που είχαν αναλάβει δράση, τρομοκρατώντας τον ελληνικό πληθυσμό, διώκοντάς τον, υπό την ανοχή των Τούρκων. Πώς να υπερτερεί το ελληνικό στοιχείο σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Είναι η ίδια λογική με την οποία σχολιάζουν το ελληνικό-ποντιακό στοιχείο στην ελληνική μαρτυρική γη του Πόντου και την αμφισβήτηση της γενοκτονίας. Είναι οι ίδιοι που τώρα αναγνωρίζουν «Βόρεια Μακεδονία» αλλά δεν αποδέχονται τον όρο Βόρεια Ήπειρο, αγνοώντας επιλεκτικά ότι τα προνόμια των Ελλήνων της Βόρειας Ηπείρου ήταν αποτέλεσμα των ανακατατάξεων μετά τους πολέμους. Ελληνική γη που παραχωρήθηκε στους Αλβανούς. Τώρα η παραχώρηση, …σε καιρό ειρήνης. Κάνουν λόγο για «διεθνή απαξίωση», «διεθνή απομόνωση» και «διεθνή εξευτελισμό» εάν δεν «επικυρωνόταν» η «συμφωνία»… για ένα «διεθνές θέμα», όπως η ονομασία ενός κράτους. Διαφορά μεταξύ δύο κρατών, …«διεθνές θέμα». Συνομολογούν… «διακυβεύονται συμφέροντα». Σε αυτό το σκηνικό, η Ελλάδα έπρεπε να ενδώσει! Να απεμπολήσει ιστορία, κληρονομιά, παρακαταθήκη! Να αναγνωρίσει «πολλές Μακεδονίες» (Στη Συνθήκη του Βουκουρεστίου τον Οκτώβρη του 1913 δεν υπάρχει πουθενά αυτή η αναγνώριση όπως μας παραπληροφόρησαν – Η «γεωγραφική Μακεδονία» ήταν όρος καθαρά σλαβικός και βουλγαρικός και δυστυχώς παρέσυρε πολλούς αφελείς συγγραφείς και διανοουμένους της Δύσης. Οι Ρώσοι και οι Βούλγαροι επειδή επιθυμούσαν μια Μακεδονία κατά το δοκούν και θέλοντας να επιτύχουν την επιθυμητή Σλαβική πλειοψηφία στην Μακεδονία, γεγονός που δεν το προσέφερε η «Ιστορική Μακεδονία», ακόμα και με τις βιαιοπραγίες εναντίον του Ελληνισμού, έλαβαν ως βάση τα Μακεδονικά βιλαέτια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αφαιρώντας τις Σερβικές και Αλβανικές περιοχές! Αυτό το κατασκεύασμα ονομάστηκε «Γεωγραφική Μακεδονία». Η μεγάλη προπαγανδιστική συγγραφική εκστρατεία της Ρωσίας, και μετά και της Βουλγαρίας, κατά τον 19ο αι. στη Δύση είχε ως αποτέλεσμα να παρασυρθούν αρκετοί Ευρωπαίοι διανοούμενοι, αγνοώντας τις καταστάσεις, οι οποίοι ούτε καν επισκέφθηκαν την Μακεδονία. Οι Σέρβοι πριν το 1940 ουδέποτε αναγνώρισαν τα όρια της Μακεδονίας σύμφωνα με τις βουλγαρικές και σλαβικές απόψεις, αλλά πάντοτε με την ελληνική – Ιστορική Μακεδονία. Από το 1942 όμως με την εμφάνιση του Κομμουνιστικού Κόμματος Γιουγκοσλαβίας αλλάζει τελείως η πολιτική της Γιουγκοσλαβίας η οποία υιοθετεί τις ρωσικές και βουλγαρικές απόψεις και βαπτίζει την υπό τα Σκόπια και νότια περιοχή της Σερβίας ως «Μακεδονία του Βαρδάρη» με την πρόθεση, υπό το πρόσχημα της συνενώσεως αυτής με την «Μακεδονία του Αιγαίου» και «Μακεδονία του Πιρίν», να σφετεριστεί τις δύο αυτές περιοχές. Αυτό το ανόσιο και άνευ ουδεμίας επιστημονικής βάσεως κατασκεύασμα δυστυχώς γίνεται παραδεκτό από όλους τους ξένους σήμερα.).
Όσοι αρθρώνουμε λόγο κατά μιας συμφωνίας που εκτός από το όνομα της Μακεδονίας παραχωρεί-αναγνωρίζει γλώσσα και ταυτότητα έθνους στους γείτονες, χαρακτηριζόμαστε «εθνικά υστερικοί». Από ποιους; Από ανιστόρητους πολιτικούς, έρμαια μιας ιδεολογίας, που βρέθηκαν στα έδρανα από το γεγονός ότι εκμεταλλεύτηκαν την πίεση μιας κοινωνίας σε αδιέξοδο. Από απαίδευτους ανθρώπους, δημιουργήματα του κομματικού σωλήνα, που βρέθηκαν στο προσκήνιο, άρπαξαν μια καρέκλα και αγκιστρώθηκαν πάνω της, θέλοντας να επωφεληθούν των προνομίων που απορρέουν μέχρι την τελευταία στιγμή!
Ένα αδιέξοδο βέβαια, που δημιούργησαν άλλοι πολιτικοί. Κυβερνήτες και παρατρεχάμενοι, συνώνυμοι της διαφθοράς και της συναλλαγής. Που έβγαλαν ένα «βάρος» από πάνω τους με την εσπευσμένη προθυμία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να «δώσει λύση σε ένα ζήτημα που εκκρεμούσε»…, χωρίς κανένα κέρδος για την Ελλάδα! Έχοντας από καιρό βάλει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τον όρο «Μακεδονία» για την ονοματολογία του κράτους των γειτόνων στα βόρεια σύνορά μας. Ένα κράτος που δημιουργήθηκε από τη διάσπαση της ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας το 1992.
Κανένα 50ευρο (αύξηση κατώτατου μισθού 64€, μεικτά), κανένα χρονικό εύρος και κανένα …βραβείο Νόμπελ δεν πρόκειται να μας κάνουν να λησμονήσουμε (ακούσαμε κι αυτό… προτάθηκε ο Τσίπρας κι ο Ζάεφ για Νόμπελ Ειρήνης… Όπως ο Κίσινγκερ, για την προσυπογραφή του σε τόσους πολέμους; Ή η Ε.Ε. για τις «παρεμβάσεις» ή «μη παρεμβάσεις» σε τόσους βομβαρδισμούς; Ή τόσοι και τόσοι άλλοι; Από πότε οι αριστεροί είναι υπέρμαχοι των «βραβείων Νόμπελ»; Οι αριστεροί, που υποστηρίζουν ότι: «Υπάρχουν δυο γνώμες για το Νόμπελ Ειρήνης. Ή καλύτερα δυο γλώσσες. Η μία γλώσσα λέει ότι είναι κορυφαία παγκόσμια διάκριση, που την δικαιούνται όσοι με τις πράξεις τους διευκολύνουν, προωθούν, εξασφαλίζουν την ασφάλεια, τη δημοκρατία, την ειρήνη. Όλα αυτά βέβαια με τους ορισμούς των εννοιών, όπως τις δίνει ο «δυτικός κόσμος». Η άλλη γλώσσα λέει ότι τα Νόμπελ Ειρήνης τα παίρνουν οι καλύτεροι εκπρόσωποι – οι λακέδες – των συμφερόντων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Άνθρωποι που συνέβαλαν αποφασιστικά στην υλοποίηση των σχεδίων τους.»)
Δεν μας πείθουν. Δεν μας παρασύρουν!
Δεν παραχαράσσεται η Ιστορία!
Η Μακεδονία είναι ΜΙΑ!
(Κι αυτό δεν είναι αλυτρωτικό! Είναι η ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ, ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ!)
