Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η εκλογή του στηρίχτηκε στην ιστορική ανάγκη της αμερικανικής κοινωνίας να βρει έναν “θεραπευτή”. Έναν μετριοπαθή ηγέτη, που θα συρρίκνωνε τα πάθη του διχασμού των τελευταίων ετών, και θα έκλεινε τις βαθιές πληγές που άνοιξε στην αμερικανική κοινωνία η διακυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ. Και την ίδια στιγμή, θα αποκαθιστούσε το κύρος των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο, ως η υπερδύναμη στην οποία μπορεί να στηρίζεται η ανθρωπότητα.
Αρκούσε μια “περίεργη” στρατηγική εξόδου από το Αφγανιστάν, που υποψιάζει για υπόγειες συμφωνίες και παράπλευρα συμφέροντα, για να απωλέσει ο Τζο Μπάιντεν το ηθικό πλεονέκτημα που συνόδευε την πολιτική περπατησιά του.
Η εγκατάλειψη των πολιτών του Αφγανιστάν, η “προδοσία” εκείνων που επί δυο δεκαετίες βοήθησαν τις ΗΠΑ και τη Δύση, απέναντι στα τέρατα των Ταλιμπάν.
Μια Αμερική, του Τζο Μπάιντεν πλέον, που γυρίζει την πλάτη της στην ανθρωπότητα.
Ασυγχώρητο…
