Η υπόθεση με τους “Σπαρτιάτες” και τον διαφαινόμενο διαμοιρασμό των εδρών τους στα υπάρχοντα κόμματα του Κοινοβουλίου, με όρους αναλογικότητας, αντί για την προκήρυξη νέων εκλογών, χωρίς τη συμμετοχή του ακραίου μορφώματος, λειτουργεί ως… αυτογκόλ της Δημοκρατίας στην υστεροφημία της.
Ένα αχρείαστο αυτογκόλ, με αφετηρία μια Δικαιοσύνη που δεν αντιλαμβάνεται τη θεσμική αποστολή της και ένα πολιτικό σύστημα κατώτερο των περιστάσεων.
Μόνο αφελείς πιστεύουν ότι όσοι ψήφισαν το κόμμα των “Σπαρτιατών” ήταν… εξαπατημένοι. Απολύτως συνειδητή ήταν η επιλογή τους. Και το να έρχεται η συντεταγμένη Δημοκρατία και να… απαλλοτριώνει τις έδρες του, χωρίς την κάθαρση μιας καινούριας εκλογικής αναμέτρησης, λειτουργεί ως… καύσιμη ύλη ώστε οι ψηφοφόροι αυτού του κόμματος να μην… επανενταχθούν στον εθνικό ιστό, αλλά να συνεχίσουν να αναζητούν κάθε φορά τον επόμενο… ακραίο για να ψηφίσουν.
Ακόμη όμως κι αν έκανε κανείς το άλμα λογικής περί… εξαπατημένων ψηφοφόρων, η Δικαιοσύνη ανοίγει επικίνδυνους λογαριασμούς. Γιατί η “εξαπάτηση” είναι εξαιρετικά γενικόλογη έννοια. Και μπορεί να αφορά πολιτικά κόμματα που εφαρμόζουν μετεκλογική πολιτικές διαφορετικές από τις προεκλογικές υποσχέσεις-δεσμεύσεις τους.
Και εκεί… αρχίζουν τα όργανα.
Του Νίκου Φυλάγγελου
