Στον πυρήνα της μυσταγωγίας της αφηγηματικής διαδρομής του Πάσχα από τον θρήνο στην ελπίδα, ενυπάρχει η αμφισβήτηση, ως αναπόφευκτη, ίσως αναγκαία παράμετρος που «ξεκλειδώνει» τον επίλογο της Ιστορίας.
Ο κλονισμός των βεβαιοτήτων, η αμφισβήτηση του ίδιου του εαυτού μας. Η απόγνωση της ταπείνωσης, που διευκολύνει την αναζήτηση και αποδοχή της διαδρομής προς το φως.
Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σήμερα, μετά από σχεδόν μια δεκαετία, σε μια αντίστοιχη συνθήκη αυτοπροσδιορισμού και προσανατολισμού. Από τις απαρχές της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, που ξερίζωσαν όνειρα και προοπτικές, ακύρωσαν διαδρομές, φτωχοποίησαν την κοινωνία και ανέστειλαν την εθνική αυτοδιάθεση, η σιωπηλή πλειοψηφία πολλαπλασιάζεται, παραμερίζει τις συστολές της και γίνεται περισσότερο… θορυβώδης.
Η εθνική κρίση που παγιώθηκε ως εθνική παρακμή, με τη φθορά να έχει μολύνει ως… αυτοάνοσο το σύνολο του δημοσίου βίου, παράγει πληθυντικές δόσεις αμφισβήτησης του συστήματος και των Θεσμών. Η απαξίωση ακολουθεί και επιδεινώνει τη βιωματική συγκυρία.
Η παγίωση της αμφισβήτησης οδηγεί αναπόφευκτα σε επιστροφή στη μνημονιακή αποσυναρμολόγηης της κοινωνίας, την αποσύνθεση των Θεσμών, την ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, σε επίπεδο κομματικών αποτυπωμάτων αλλά και προσωπικών διαδρομών.
Η συνθήκη καθίσταται περισσότερο προβληματική και ανησυχητική. Αφενός επειδή έρχεται να ενώσει το νήμα της απόγνωσης με την προ δεκαετίας κρίση, και επομένως να λειτουργεί σωρευτικά και πολλαπλασιαστικά. Αφετέρου, επειδή τα επιμέρους στοιχεία, δεδομένα και παράμετροι, οι λεγόμενες… εργαστηριακές ρυθμίσεις, είναι επιδεινωμένες σε σχέση με τη δεκαετία της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων.
Το έθνος μοιάζει να πορεύεται σε συνθήκες… υστέρησης ηγεσίας που να εμπνέει και να γεννά εμπιστοσύνη. Να πορεύεται χωρίς σταθερές. Και κάθε φορά που ένα έθνος στερείται τις δεδομένες σταθερές του, η πορεία του θυμίζει ανεξέλεγκτη κατρακύλα.
Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Μεγάλο Σάββατο 19 Απριλίου 2025
