Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου του σωτήριου έτους 2023. Φίλος Σαλονικιός αποφασίζει να ταξιδέψει για Αθήνα με το λεγόμενο γρήγορο τραίνο. Πριν ξεκινήσει ρωτάει αν τα δρομολόγια εκτελούνται κανονικά. Μερικές ώρες αργότερα βρίσκεται «χαμένος» στα ορεινά των Τρικάλων να παρακολουθεί το ράλι Ακρόπολις!
Ο απόλυτος αιφνιδιασμός, πάντως, ήταν εκείνος των οδηγών του ράλι. Δεν περίμεναν ότι στην ειδική διαδρομή θα ερχόντουσαν πρόσωπο με πρόσωπο με την Τραινοσέ.
Απλή παράθεση γεγονότων. Τα συμπεράσματα δικά σας. Ο φίλος, λοιπόν, ξεκινάει από Θεσσαλονίκη. Στην Λάρισα τους κατεβάζουν, επειδή ο δρόμος είναι κλειστός από τα νερά. Θα ρωτήσετε αν ήταν κάτι που έγινε αιφνιδίως, κάτι που το έμαθαν εκείνη την ώρα και όχι πιο νωρίς που ρωτήθηκε ο συνάδελφός τους αν τα δρομολόγια εκτελούνται κανονικά. Άγνωστο…
Έξι λεωφορεία αναλαμβάνουν να οδηγήσουν τους επιβάτες στο Λιανοκλάδι μέσω Τρικάλων, επειδή και η Εθνική Οδός είναι κλειστή. Κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα έπρεπε να είναι κλειστή, αλλά αυτή είναι μία άλλη συζήτηση. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε σε μια διασταύρωση που τα λεωφορεία παίρνουν τον δρόμο για τις βουνοκορφές. Το «λάθος» διαπιστώνεται έπειτα από περίπου είκοσι χιλιόμετρα κι ενώ οι επιβάτες των λεωφορείων βλέπουν με δέος τους γκρεμούς από κάτω τους και τον στενό και «αδιέξοδο» δρόμο μπροστά τους. Μέχρι την ώρα που έρχονται αντιμέτωποι με οδηγούς του ράλι Ακρόπολις που αγωνιζόντουσαν σε μία ειδική διαδρομή! Το ράλι διακόπηκε και τα λεωφορεία επέστρεψαν στην πορεία τους με χίλια ζόρια και αφού χάθηκε περισσότερη από 1,5 ώρα.
Η συνέχεια στο Λιανοκλάδι και επιβίβαση για Αθήνα. Φτάσανε οι άνθρωποι με μία «σχετική» καθυστέρηση. Τριακόσιοι τόσοι άνθρωποι ένιωθαν τυχεροί που πατούσαν το πόδι τους στον σταθμό Λαρίσης…
Ο φίλος μας χαμένος στα βουνά των Τρικάλων. Φυσικά το κινητό του δεν έπιανε. Ανήσυχοι οι συγγενείς του τηλεφωνούν στην Τραινοσέ. Η οποία «δεν ήξερε» κάτι. Δεν γνώριζε που βρισκόντουσαν οι επιβάτες. Θα μπορούσαν να τους έχουν απαγάγει εξωγήινοι. Χαμπάρι δεν θα είχαν πάρει…
Επόμενη προσπάθεια στους σταθμούς του ΟΣΕ. Κατά μήκος της διαδρομής του τραίνου. Ένας ευγενικός υπάλληλος απαντάει – επιτέλους- σε έναν από τους σταθμούς. Στους υπόλοιπους δεν έκανε κάποιος τον κόπο να απαντήσει. Προφανώς, κάτι άλλο έκανε εκείνη την ώρα.
- Συγνώμη, έχετε κάποιο νέο για το πρωινό δρομολόγιο από Θεσσαλονίκη; Δεν βρίσκουμε τους δικούς μας ανθρώπους, έχουμε πεθάνει από την αγωνία.
- Να σας εξυπηρετήσω κύριε. Περιμένετε μισό λεπτό. (στο σύστημα ενδοεπικοινωνίας): Μήτσο, η 51 που είναι; (μικρή παύση). Δεν ξέρεις; (άλλη κλήση). Βασίλη, η 51 που είναι; (μικρή παύση). Δεν ξέρεις; (άλλη κλήση). Κώστα, η 51 που είναι; Α! ωραία! Σε 10 λεπτά, κύριε ξεκινάει από Λιανοκλάδι…
Και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται. Για μας. Όχι για τους ανθρώπους που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα Τέμπη. Το ερώτημα είναι αν με ευχολόγια μπορούμε να αποτρέψουμε μία ανάλογη τραγωδία. «Μήτσο, η 51 που είναι; Δεν ξέρεις»;
