Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Ειλικρινά δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς βοηθάς τους Παλαιστινίους στη Γάζα αν καταλάβεις και καταστρέψεις τη Νομική στην Αθήνα.
Θα πάθει πανικό ο Νετανιάχου στο άκουσμα της κατάληψης και θα αποσύρει τον στρατό;
Υποθέτω όμως πως η εξήγηση είναι απλή.
Τρεις σκασίλες έχουν οι μαστροχαλαστές για τη Γάζα, τους Παλαιστινίους και τον Νετανιάχου. Φασαρία θέλουν απλώς να τους προσέξουμε.
Αποδείχτηκε άλλωστε ότι πολλοί από τους πρόσφατους καταληψίες της Νομικής ήταν «εισαγόμενοι». Κάποιοι μάλιστα είχαν ήδη προσαχθεί με διάφορες αφορμές αλλά για τον ίδιο πάντα λόγο.
Μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες. Είναι η ίδια φασαρία με την ίδια επιδίωξη απλώς με διαφορετική δικαιολογία κάθε φορά. Από τη Γάζα και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια έως το μετρό στα Εξάρχεια.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι κι αυτό μέρος της δημοκρατίας.
Με ένα όριο, όμως. Οχι φυσικά στο φρόνημα, στη δημοκρατία το φρόνημα δεν ελέγχεται.
Οποιος θέλει μπορεί να πιστεύει ό,τι νομίζει για γενοκτονίες, κράτη – δολοφόνους, εγκλήματα και θηριωδίες στη Γάζα, τη Μιανμάρ ή οπουδήποτε αλλού.
Μπορεί να το συζητήσει εξαντλητικά με την παρέα, τους συντρόφους ή τη μαμά του. Μπορεί ακόμη και να βγάλει λόγους στο μπαλκόνι του.
Αλλά μέσα στα όρια που θέτει ο νόμος.
Δεν δικαιούται ο καθένας να καταλαμβάνει ό,τι γουστάρει ή να παρεμποδίζει όποιους δεν θέλει προκειμένου να διακηρύξει το φρόνημά του. Ούτε μπορεί να επιβάλει το δικό του φρόνημα στους άλλους.
Προ ημερών ο Economist είχε ένα ενδιαφέρον άρθρο για τις ταραχές στα αμερικανικά Πανεπιστήμια (4/5).
Εγραφε ότι η ελευθερία της έκφρασης προστατεύεται από την Πρώτη Τροπολογία του αμερικανικού Συντάγματος και οφείλει να γίνεται σεβαστή.
Αλλά η Πρώτη Τροπολογία δεν είναι «εκπαιδευτικός οδηγός». Και η ακαδημαϊκή ελευθερία καθώς και το δικαίωμα στη μάθηση προστατεύονται επίσης από το Σύνταγμα.
Οπότε ορθώς οι πανεπιστημιακές Αρχές προστατεύουν τα δικαιώματα των φοιτητών που πάνε στο πανεπιστήμιο για να μάθουν κι όχι απαραιτήτως για να ελευθερώσουν τη Γάζα.
Θα μου πείτε ότι αυτά είναι μια παλιά συζήτηση.
Υπάρχουν μειοψηφίες που θεωρούν ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι χώρος μάθησης αλλά «πεδίο κοινωνικοποίησης». Δηλαδή, στρατολόγησης εκείνων που θα κάνουν την επόμενη φασαρία.
Το έχουμε ζήσει σε πολλές περιπτώσεις και δυστυχώς το έχουμε ανεχτεί.
Αλλά τελικά όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα.
Δεν ξέρω αν η «κοινωνικοποίηση» κι η ανοχή στη φασαρία έφτιαξαν καλύτερους ακτιβιστές.
Το βέβαιο είναι ότι δεν έφτιαξαν καλύτερα πανεπιστήμια. Ασε δε που ούτε ελευθέρωσαν τη Γάζα.
