Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Εκλογή ηγεσίας από τη βάση, αυτή η… μάστιγα. Η φερόμενη ως εκλογή από τη βάση, από οπαδούς και φίλους ενός κόμματος, ως υποτιθέμενο άνοιγμα στη Δημοκρατία, αποδείχτηκε στην Ελλάδα… διασκεδαστική επιθεώρηση.
Στην πραγματικότητα, όταν μιλάμε για “φίλους”, μιλάμε για… μεταφερόμενους οπαδούς και ψηφοφόρους άλλων κομμάτων, που επιλέγουν να συμμετάσχουν στην εκλογική διαδικασία των αντιπάλων, όχι επειδή ενδιαφέρονται για την ποιότητα της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, αλλά επειδή θέλουν, είτε να… τρολάρουν το άλλο κόμμα, είτε να ενισχύσουν την εκλογή ενός αρχηγού περισσότερο βολικού για τις επιδιώξεις του δικού τους κόμματος.
Το ζήσαμε στο παρελθόν, στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ το 2007, της Νέας Δημοκρατίας το 2009 και το 2015, το ζούμε και σήμερα με τις εκλογές του Κινήματος Αλλαγής. Πόσο τραγικό μάλιστα να υπάρχουν υποψήφιοι οι οποίοι προτρέπουν… τους πάντες να προσέλθουν για να ψηφίσουν, χωρίς το δικαίωμα ψήφου να συνεπάγεται και ηθική, πολιτική ή ιδεολογική δέσμευση. Ελάτε να… με εκλέξετε αρχηγό, και μετά φεύγετε, είναι σαν να λέει κάποιος.
Στην ουσία βέβαια, έχουν αποκαλυφθεί οι πολιτικές στοχεύσεις και οι πλατφόρμες των υποψηφίων, και κυρίως η… σχέση τους με την κοινωνική βάση του Κινήματος Αλλαγής, το πόσο δηλαδή καταλαβαίνουν τι ψήφιζαν στο παρελθόν οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, η πλειοψηφία των οποίων μετακινήθηκε μετά τα Μνημόνια στον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι έννοιες “Ανδρέας” και “Δεξιά”, για παράδειγμα, όπως μας δίδαξε η διαδρομή του Ανδρέα Παπανδρέου, είναι αντίθετες, δεν είναι συμβιωτικές. Και δεν μπορεί να πιστεύεις σοβαρά ότι θα επαναπατρίσεις στο νέο ΠΑΣΟΚ, ψηφοφόρους του ιστορικού ΠΑΣΟΚ, φλερτάροντας με τη “Δεξιά”, ή ανεχόμενος να σε υποστηρίζει η ακροδεξιά υστερία των social media.
Γι’ αυτό και πρέπει κάποιος να πει στον Ανδρέα Λοβέρδο… με τρόπο, ότι είναι υποψήφιος σε… λάθος κόμμα.
