Γράφει ο Τάσος Παππάς
Πηγή: “Εφημερίδα των Συντακτών”
Ο στόχος που έβαλε ο Αλέξης Τσίπρας με τις παρεμβάσεις του στη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. ήταν η νίκη στις εκλογές έστω και με μία ψήφο διαφορά και ο σχηματισμός προοδευτικής κυβέρνησης. Είναι εφικτός ή απλώς πρόκειται για μια τακτική επιθετικής άμυνας, ώστε να συσπειρωθεί το κόμμα και να αφήσει στην άκρη την εσωστρέφεια; Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. κλείνει το μάτι στο ΚΙΝ.ΑΛΛ. και στο ΜέΡΑ 25, δηλαδή στα κόμματα τα οποία είναι απαραίτητα για να ευδοκιμήσει το σχέδιο, εφόσον το εκλογικό αποτέλεσμα είναι αυτό που εύχεται. Δεν αποκλείει το ΚΚΕ, αλλά γνωρίζει πολύ καλά ότι ο Περισσός δεν πρόκειται να ανταποκριθεί.
Οπως έχει πει ο Δημ. Κουτσούμπας, το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας στο έδαφος του καπιταλισμού. Μπορεί αυτό να αλλάξει; Απίθανο. Δεν υπάρχουν ενδείξεις που συνηγορούν υπέρ της μετακίνησης του ΚΚΕ σε διαφορετική θέση. Οσο κι αν είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανιχνεύσεις σε πρώτο χρόνο μετατοπίσεις στο ΚΚΕ, λόγω του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, κάτι θα μαθαίναμε αν υπήρχε έστω και σε πρωτόλεια μορφή, κάτι θα ανακαλύπταμε αν είχε εκφραστεί ακόμη κι αν ήταν μειοψηφικό, κάτι θα εντοπίζαμε σκαλίζοντας με προσοχή τα συνεδριακά ντοκουμέντα και τις αποφάσεις των καθοδηγητικών οργάνων. Μία φορά την περίοδο της Μεταπολίτευσης η εσωτερική ζωή του ΚΚΕ φωταγωγήθηκε.
Ηταν λίγο πριν από τη διάσπαση του 1991. Τότε, τα δυο αντίπαλα και ισοδύναμα ρεύματα που μάχονταν για την επικράτηση χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα, η κομματική πειθαρχία διασαλεύτηκε. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, παραπέμποντας στο μακρινό παρελθόν του κόμματος, ότι είχαμε «φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές». Τα στελέχη μιλούσαν ανοιχτά εντός του κόμματος, μιλούσαν ανοιχτά και δημοσίως, δίκες προθέσεων έγιναν, δολοφονίες χαρακτήρων είχαμε, δεσπόζουσα ήταν η λογική «ή αυτοί ή εμείς». Η συνύπαρξη ήταν αδύνατη. Τότε ήταν η μοναδική φορά που τις εργασίες ενός συνεδρίου, του 13ου, παρακολούθησαν και οι δημοσιογράφοι. Σήμερα, τέτοιου τύπου αντιπαράθεση δεν υπάρχει στο κόμμα. Ο γραμματέας του εξελέγη ομόφωνα, τα σχέδια εγκρίθηκαν ομόφωνα. Βεβαίως, οι ομοφωνίες στις ψηφοφορίες δεν είναι πάντα απόδειξη απόλυτης ιδεολογικής συμφωνίας και καθολικής πολιτικής συμπάγειας, ωστόσο στην παρούσα φάση στο ΚΚΕ δεν υπάρχουν για το συγκεκριμένο ζήτημα δεύτερες σκέψεις.
Με τα άλλα δυο κόμματα όμως τι γίνεται; Από θέση αρχής το ΜεΡΑ 25 δεν έχει απορρίψει την ιδέα. Οι δηλώσεις του Γ. Βαρουφάκη, που αποκλείουν τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι κλασικά αντιπολιτευτικές κινήσεις. Αν από την κοινοβουλευτική δύναμη του ΜεΡΑ 25 εξαρτάται ο σχηματισμός κυβέρνησης, δύσκολα θα σταθεί εμπόδιο. Θα βάλει τους όρους του, θα θέσει τις προϋποθέσεις για μια προγραμματική συμφωνία και θα επιλέξει είτε την εμπλοκή στην κυβέρνηση είτε τη στήριξή της χωρίς υπουργικά πόστα, κατά το παράδειγμα της Πορτογαλίας. Στο ΚΙΝ.ΑΛΛ. τα πράγματα είναι αρκετά μπερδεμένα. Η Φώφη Γεννηματά το τελευταίο διάστημα επιτίθεται με σφοδρότητα κατά της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού. Η ρητορική της μοιάζει πολύ με τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΚΙΔΗΣΟ έχει σταθερά αντιδεξιό προσανατολισμό και αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο συνεννόησης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ομως, ο υποψήφιος πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛΛ., Α. Λοβέρδος, είναι σε άλλο μήκος κύματος. Εχει χαρακτηρίσει τον ΣΥΡΙΖΑ «υπαρξιακό αντίπαλο» και στην περίπτωση που γίνει προσπάθεια από τη σημερινή ηγεσία του κόμματος να βρεθούν σημεία επαφής με την Κουμουνδούρου θα αντιδράσει δυναμικά. Μέχρι πού θα το φτάσει ουδείς γνωρίζει. Πάντως, η ευθύνη για την αναζήτηση συγκλίσεων ανήκει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες. Οι γενικές εκκλήσεις και οι επιθέσεις φιλίας χωρίς συγκεκριμένο περιεχόμενο εισπράττονται από τους αποδέκτες ως απόπειρες διεμβολισμού τους και τους αναγκάζουν να οχυρωθούν σε ανελαστικές αντιλήψεις για λόγους αυτοπροστασίας. Καθαρές κουβέντες για καθαρές λύσεις, λοιπόν.
Ανάγωγα
Εχουμε μπερδευτεί με τις μάσκες. Ποιοι τις βάζουν, ποιοι τις βγάζουν, πότε τις φοράμε, πότε δεν τις φοράμε, αινίγματα για δυνατούς λύτες. Ενα μπάχαλο. Οσο για τις μάσκες της υποκρισίας; Αυτές είναι το μόνιμο αξεσουάρ των κυβερνητικών παραγόντων. Τις φοράνε 24 ώρες το 24ωρο, ακόμη κι όταν κοιμούνται, για να χτίσουν τείχος ανοσίας απέναντι στον ιό της σοβαρότητας και τις μεταλλάξεις του (αλήθεια, αποτελεσματικότητα, αυτοκριτική).
