Γράφει ο Τάσος Παππάς
Το αποτέλεσμα ήταν καθαρό, δεν αμφισβητήθηκε από κανέναν και οι περισσότεροι (είχαμε κάποιες εξαιρέσεις) συνεχάρησαν τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από μια σκληρή εσωκομματική αναμέτρηση είναι λογικό οι νικητές να αισθάνονται ενθουσιασμένοι και οι ηττημένοι να είναι απογοητευμένοι.
Αλλα περίμεναν, άλλα τους προέκυψαν. Λογικό είναι επίσης να υπάρχουν και διαξιφισμοί και αντεγκλήσεις. Πρόκειται για εν θερμώ αντιδράσεις που δεν θα κοστίσουν εφόσον μείνουν εντός κάποιων ορίων και σταδιακά δώσουν τη θέση τους σε πιο ψύχραιμες προσεγγίσεις. Η κάθε πλευρά πρέπει να βάλει όρια στον εαυτό της αν θέλουν να μείνει το κόμμα ενωμένο.
Τα πρώτα δείγματα γραφής πάντως από στελέχη και των δύο πλευρών δημιούργησαν την αίσθηση ότι θα είναι πολύ δύσκολη η συνύπαρξή τους. Αν εδραιωθεί αυτή η ατμόσφαιρα, δεν θα μιλάμε για ειρηνική συνύπαρξη όπου οι αποφάσεις θα λαμβάνονται με δημοκρατικό τρόπο και η μειοψηφία δεν θα διώκεται αλλά και η ίδια δεν θα μπει σε μια λογική αντάρτικου για να φθείρει την ηγεσία. Δεν θα μιλάμε ούτε για μαχητική συνύπαρξη όπου η πλειοψηφία θα επιβάλλει τη θέση της, δεν θα επιτρέπει κινήσεις υπονόμευσής της, αλλά θα σέβεται τη διαφορετική γνώμη, θα της δίνει χώρο να εκφραστεί και δεν θα την υποχρεώνει να υποστηρίζει δημοσίως θέσεις με τις οποίες δεν συμφωνεί.
Θα μιλάμε για μια κατάσταση παρατεταμένης θερμής σύγκρουσης εφ’ όλης της ύλης, ακόμη και για ήσσονος σημασίας ζητήματα, που αναπόφευκτα θα φέρει την κρίση, τη ρήξη και τη διάσπαση. Και στις δύο πλευρές υπάρχουν φανατικοί. Οχι μόνο στη βάση (το διαπιστώσαμε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου) αλλά και στην κορυφή (το βλέπουμε την επόμενη μέρα).
Ο διχασμός στη βάση του κόμματος θα μπορούσε να θεραπευτεί αν το θελήσουν οι ηγετικές ομάδες. Ο διχασμός στην κορυφή είναι πολύ δύσκολο να εξουδετερωθεί. Για παράδειγμα: Γίνεται να συμφιλιωθούν η άποψη που λέει ότι «φοβάμαι ότι δεν υπάρχει προοπτική διακυβέρνησης, αλλά προοπτική εξαΰλωσης» και η άποψη που υποστηρίζει ότι «τέρμα οι τάσεις, τέρμα οι φατρίες, τέρμα οι επαναστάσεις, τέρμα η εσωτερική αντιπολίτευση»; Δεν γίνεται.
Γίνεται να συνεννοηθούν τα στελέχη που χαρακτηρίζουν τον νέο πρόεδρο Τραμπ και Μπέπε Γκρίλο και ισχυρίζονται ότι αλλότρια συμφέροντα επιδιώκουν τον πολιτικό εκμηδενισμό του ΣΥΡΙΖΑ με όργανο τον Στέφανο Κασσελάκη με τα στελέχη που θεωρούν πως το καθήκον του νέου προέδρου είναι να φτιάξει έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ αφήνοντας έξω από την προσπάθεια όσους και όσες κατά τη γνώμη τους λειτούργησαν σαν βαρίδια την προηγούμενη περίοδο; Δεν γίνεται.
Αναζητούνται λοιπόν μεσολαβητές, δηλαδή κάτι σαν τις ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ που πηγαίνουν στις περιοχές όπου μαίνεται ο εμφύλιος, χτίζουν ουδέτερες ζώνες, αγωνίζονται για ανακωχή, ακόμη και για συμφωνία μεταξύ των εμπόλεμων πλευρών. Υπάρχουν τέτοιοι; Υπάρχουν. Νηφάλιες φωνές που δεν θέλουν να δουν τον ΣΥΡΙΖΑ να κατακερματίζεται. Παράγοντες που ξέρουν ότι ένας ΣΥΡΙΖΑ αφυδατωμένος είναι αυτό επιθυμεί η Δεξιά.
Στελέχη που συστήνουν και στις δύο πλευρές αυτοσυγκράτηση. Δεν είναι βέβαιο ότι θα βρουν ανταπόκριση. Μπορεί και οι δύο πλευρές να πορευτούν με αδιαλλαξία. Οφείλουν όμως να ξέρουν οι μεν πως οι διασπάσεις δεν έχουν δικαιωθεί σε βάθος χρόνου και οι δε ότι οι κομματικές νίκες δεν αρκούν για να φέρουν τη νίκη στις εθνικές κάλπες. Μπορεί να κερδίζεις τις μάχες, αλλά να χάσεις τον πόλεμο, όπως συνέβη με τον στρατηγό Λι των Νοτίων στον αμερικανικό εμφύλιο.
Ανάγωγα
Με χτυπούν γιατί τα έβαλα με δικτατορικά καθεστώτα όπως της Ρωσίας, της Τουρκίας, της Κούβας, του Ιράν, της Βενεζουέλας, είπε ο γερουσιαστής Μενέντεζ που έχει μπλέξει σε μεγάλες περιπέτειες με την αμερικανική Δικαιοσύνη. Ξέχασε(;) να αναφέρει το καθεστώς της Αιγύπτου. Γιατί άραγε;
