Γράφει ο Τάσος Παππάς
Ποιος ευθύνεται για την τραγωδία στην Πύλο; Ακούγοντας τα στελέχη των συντηρητικών κομμάτων της Ευρώπης, μηδέ του ελληνικού εξαιρουμένου, και παρακολουθώντας τα μέσα ενημέρωσης που τα υποστηρίζουν, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η πρώτη και η πιο βαριά ευθύνη ανήκει στους άθλιους διακινητές. Ο ένοχος εντοπίστηκε. Πολύ βολική προσέγγιση. Οι διακινητές είναι πράγματι άθλιοι, ωστόσο δεν έχουν δημιουργήσει αυτοί το πρόβλημα. Δεν οργάνωσαν αυτοί τα μαζικά κύματα προσφύγων και μεταναστών. Δεν είναι δικό τους έργο οι αιτίες που τροφοδοτούν τα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα. Δεν πηγαίνουν οι συμμορίες τους στις καθημαγμένες περιοχές και αναγκάζουν με τη βία φτωχούς, πεινασμένους και κυνηγημένους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να μπουν σε σαπιοκάραβα ψάχνοντας για καταφύγιο σε ασφαλείς τόπους, κουβαλώντας βρέφη, παιδιά και ανήμπορους ανθρώπους.
Οι άθλιοι διακινητές εκμεταλλεύονται την κατάσταση που άλλοι έχουν δημιουργήσει. Εχει ευθύνη η Δύση και ειδικότερα η Ευρώπη; Οχι λένε όσοι βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Δεν είναι βλάκες. Δεν είναι μύωπες. Υποκριτές είναι. Φαρισαίοι είναι. Κλείνουν τα μάτια, βουλώνουν τα αυτιά, φασκιώνουν τις ψυχές τους.
Και δηλώνουν ικανοποιημένοι με την πρόσφατη ανακοίνωση των ευρωπαϊκών οργάνων (ακόμη δεν έχει γίνει απόφαση) σύμφωνα με την οποία οι χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης που δεν επιθυμούν να φιλοξενήσουν πρόσφυγες και μετανάστες μπορούν να πληρώσουν 20.000 ευρώ το κεφάλι και οι κυβερνήσεις τους θα έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους. Θα έχουν κάνει το καθήκον τους. Δίνουν λεφτά για να βοηθήσουν τις χώρες υποδοχής. Κι αυτές θα πράξουν ό,τι πρέπει. Θα φτιάξουν στρατόπεδα, θα χτίσουν φράχτες, θα διώχνουν τις βάρκες και θα μαζεύουν πτώματα.
Η Ευρώπη της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού είναι μαγική εικόνα. Υποτίθεται ότι είναι η Ευρώπη του χριστιανισμού. Δεν γουστάρουν πολλές κυβερνήσεις πρόσφυγες και μετανάστες και γιατί είναι σκούροι και γιατί είναι αλλόθρησκοι και γιατί είναι φτωχοδιάβολοι. Είναι απειλή για τη συνοχή των κοινωνιών. Θα αλλοιώσουν τη φυσιογνωμία της Ευρώπης. Κι αυτό δεν θα το επιτρέψουν οι ηγεσίες της. Αλλωστε τα πιο σκληρά σ’ αυτό θέμα κόμματα είναι εκείνα που ισχυρίζονται ότι πορεύονται με τον σταυρό στο χέρι, δηλαδή η Χριστιανοδημοκρατία και οι συγγενείς της χώροι. Αν όμως ήταν πλούσιοι επενδυτές; Θα ήταν καλοδεχούμενοι. Κόκκινα χαλιά θα έστρωναν για να τους υποδεχτούν. Αν ήταν τουρίστες με γερά πορτοφόλια; Δεν θα έδιναν σημασία στο χρώμα του δέρματος και δεν θα τους ενδιέφερε σε ποιον Θεό πιστεύουν. Ο θεός του χρήματος είναι πάνω απ’ όλους τους άλλους θεούς. Αυτά που έλεγε ο Ιησούς για τους πλούσιους, ότι δεν θα πάνε στον Παράδεισο, ήταν πρωτοκομμουνιστικές ανοησίες. Ευτυχώς οι μεγαλόσχημοι εκπρόσωποί του στη Γη, όλων των εκδοχών του χριστιανισμού, έχουν βάλει τα πράγματα στη θέση τους, διορθώνοντας τον ιδρυτή της θρησκείας τους ο οποίος σε στιγμές αδυναμίας (μην ξεχνάμε ότι ήταν και άνθρωπος εκτός από υιός του Θεού) έλεγε καμιά κουβέντα παραπάνω.
Γιατί όμως φεύγουν μαζικά από τις πατρίδες τους οι Ιρακινοί, οι Λίβυοι, οι Σύροι, οι Αφγανοί; Είναι τυχοδιώκτες που κυνηγούν την περιπέτεια; Είναι τουρίστες και θέλουν να αλλάξουν παραστάσεις; Μήπως φεύγουν γιατί οι χώρες τους έχουν γίνει κομμάτια και θρύψαλα; Μήπως φεύγουν γιατί ο ένοπλος «ανθρωπισμός» της Δύσης, που εκδηλώθηκε με επεμβάσεις, πραξικοπήματα, βομβαρδισμούς, εμφυλίους, τους έπληξε βάναυσα, τους κατέστρεψε και όπως αποδείχθηκε περίτρανα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ωμός ιμπεριαλισμός με οικονομικούς και γεωπολιτικούς στόχους; Η Δύση (οι ΗΠΑ και μεγάλες χώρες της Ευρώπης) υποτίθεται ότι ήθελε να κάνει εξαγωγή δημοκρατίας για να απολαύσουν επιτέλους κι αυτοί οι παρίες τα αγαθά της. Τι προκάλεσε; Ερειπιώνες. Παντού. Στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν. Και τώρα αναζητεί τους ενόχους μακριά από την αυλή της, μοιράζει ψίχουλα για να δείξει ότι η φιλανθρωπία είναι στοιχείο της ταυτότητάς της, χύνει και μερικά δάκρυα, αλλά αρνείται να καταβάλει το τίμημα για τις ολέθριες και εγκληματικές πολιτικές της.
Οι δυτικές κυβερνήσεις γνωρίζουν πολύ καλά ποιες είναι οι συνέπειες των επιλογών τους. Τις επισημαίνει ο ΟΗΕ στις εκθέσεις του οι οποίες καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων των κυβερνητικών γραφείων ή στην καλύτερη περίπτωση παρουσιάζονται σε διεθνή φόρα και συζητούνται μεταξύ τυρού, αχλαδίου και μπόλικης σαμπάνιας. Και προτείνει λύσεις που απορρίπτονται χωρίς δεύτερη σκέψη. Ο ύπατος αρμοστής του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες Φιλίπο Γκράντι αναφέρει ότι «χρειάζεται πολύ περισσότερο διεθνής υποστήριξη και πιο δίκαιος επιμερισμός της ευθύνης, ιδίως με τις χώρες που φιλοξενούν τους περισσότερους εκτοπισμένους στην υφήλιο. Πάνω απ’ όλα πρέπει να γίνουν πολύ περισσότερα για να τερματιστούν οι συγκρούσεις και να αρθούν τα εμπόδια ώστε οι πρόσφυγες να έχουν τη βιώσιμη επιλογή να επιστρέψουν στις εστίες τους οικειοθελώς, με ασφάλεια και με αξιοπρέπεια». Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
