Γράφει ο Τάσος Παππάς
Για ακόμη μία φορά -έχουμε χάσει το μέτρημα- αποδεικνύεται περίτρανα πως η ηθική, οι δημοκρατικές αρχές, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το δίκαιο, μετράνε στις διεθνείς σχέσεις για τους ισχυρούς τόσο –όσο τους βολεύει. Οταν αλλάζουν οι συνθήκες, μπορεί να σχετικοποιηθούν.
Οι Ρώσοι ολιγάρχες κινούνταν ανεμπόδιστα σε όλο τον πλανήτη. Εκαναν δουλειές με τις κυβερνήσεις, με επιχειρηματίες, πάρκαραν χωρίς κανένα πρόβλημα τα λεφτά τους στις δυτικές τράπεζες και στους φορολογικούς παραδείσους, αγόραζαν σπίτια, σκάφη, αθλητικές ομάδες, συνομιλούσαν επισήμως με αξιωματούχους, διευκολύνονταν για να κάνουν επενδύσεις, έπαιρναν διαβατήρια πληρώνοντας μεγάλα ποσά. Μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ανακαλύψαμε ξαφνικά ότι αυτοί οι τύποι δεν είναι και πολύ καθαροί. Αρχίσαμε να τους ψάχνουμε: Πού βρήκαν τα λεφτά; Με ποιους τρόπους τα απέκτησαν; Γιατί έχουν διεισδύσει στις δυτικές οικονομίες; Εχουν μόνο επιχειρηματικά σχέδια; Μήπως είναι το μακρύ χέρι του Πούτιν; Ο χθεσινός φίλος, με τον οποίο είχαμε νταραβέρια, έγινε εχθρός και πρέπει να τιμωρηθεί.
Ενας άλλος επικίνδυνος εχθρός για τη Δύση είναι η Βενεζουέλα. Ο Τσάβες, που ήθελε να περάσει στην ευρύτερη περιοχή το μήνυμα αντίστασης εναντίον των Αμερικανών και είχε βρει μπόλικους πρόθυμους ακροατές, έφυγε από τη μέση -τον πήρε ο Παντοδύναμος-, αλλά ο διάδοχός του -λιγότερο χαρισματικός, αλλά εξίσου φανατικός- συνεχίζει στην ίδια γραμμή.
Το αφήγημα της δαιμονοποίησης της Βενεζουέλας, που διακινούν ΗΠΑ και Ευρώπη (η Ελλάδα στην πρώτη γραμμή ως προβλέψιμος και δεδομένος εταίρος), έχει πολλά κεφάλαια. Είναι μια χώρα που διοικείται από έναν σκληρό δικτάτορα. Ο Νικολά Μαδούρο δεν σέβεται τίποτα. Εξοντώνει τους πολιτικούς αντιπάλους του, κερδίζει εκλογές με νοθεία, απειλεί γειτονικά κράτη, χρηματοδοτεί ριζοσπαστικά κόμματα στην Ευρώπη για να κλονίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών στη δημοκρατία, είναι σταθερός σύμμαχος με την τρισκατάρατη Κούβα (τόσα χρόνια εμπάργκο και ακόμη αντέχει), με την Κίνα που φλερτάρει με την κορυφή στην παγκόσμια οικονομία, θέτοντας εν αμφιβόλω την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, με τη Ρωσία του Πούτιν, ο οποίος θέλει να απλωθεί στην πίσω αυλή των ΗΠΑ.
Με λίγα λόγια, είναι απειλή και πρέπει να εξουδετερωθεί. Οπότε προχώρησαν ΗΠΑ και Ευρώπη σε βαριές οικονομικές κυρώσεις και αναγνώρισαν ως πραγματικό πρόεδρο της χώρας τον αχυράνθρωπό τους, Χουάν Γκουαϊδό. Αν ρωτούσες όσους επικροτούσαν τη στάση της Δύσης «και εμάς τις μας κόφτει τι γίνεται στη Βενεζουέλα;», σου απαντούσαν θυμωμένα ότι «η υπεράσπιση της δημοκρατίας και η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παντού στον πλανήτη είναι υποχρέωση των δημοκρατικών κρατών». Κι αν εσύ επέμενες: «ε, τότε γιατί δεν κάνουμε το ίδιο και σε χώρες της Μέσης Ανατολής όπου η δημοκρατία είναι ανύπαρκτη, εκλογές δεν γίνονται και τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται ασυστόλως;», οι πιο κυνικοί θα σου έλεγαν «μα, αυτές οι χώρες είναι φιλικές στη Δύση» και οι πιο σοβαροί θα άλλαζαν κουβέντα.
Αυτή τη χώρα λοιπόν, τη Βενεζουέλα, προσεγγίζει σήμερα η αμερικανική κυβέρνηση, γιατί έχει ανάγκη το πετρέλαιό της. Ξέχασε τι έλεγε για τον Μαδούρο, αγνόησε τον εκλεκτό της Γκουαϊδό και έστειλε ανθρώπους της στο Καράκας, για να διαπραγματευτούν. Το ίδιο σκέφτεται να κάνει και με ένα άλλο μισητό στην ίδια καθεστώς, που κι αυτό ήταν μέχρι τώρα μια μεγάλη απειλή για την περιοχή και γενικώς για την πολιτισμένη Δύση, το οποίο επιδιώκει να γίνει πυρηνική δύναμη. Ο λόγος για το Ιράν. Συμπέρασμα: Βάζοντας στη ζυγαριά από τη μια μεριά τη δημοκρατία, τις αρχές, τα ανθρώπινα δικαιώματα και από την άλλη τα οικονομικά συμφέροντα, ξέρεις προς τα πού θα γείρει. Το έχει πει ο Μαρξ, όχι ο Κάρολος, ο άλλος, ο κωμικός: «αυτές είναι οι αρχές μου κι αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες».
