Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Στην επιστήμη της κλινικής ψυχολογίας, η συμπτωματολογία είναι συνηθισμένη και εξαιρετικά ανησυχητική για την εσωτερική ισορροπία του πρωταγωνιστή… ασθενή. Να… πείθεις τον εαυτό σου ότι, η πραγματικότητα την οποία πιστεύεις και υποστηρίζεις είναι υπαρκτή, ακόμη και όταν… δεν είναι. Και να προσπαθείς με πάθος να πείσεις και τους υπόλοιπους.
Στη σκιά των ευτράπελων με την κηδεία του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου και την παρουσία όσων θα έπρεπε, σε διαφορετική περίπτωση, να αισθάνονται ηθική συστολή, διατυπώνεται μια δημόσια ρητορική, κυρίως στα social media, που σε λίγο θα μας πουν περίπου ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν… κρυφο-βασιλικός.
Επιχειρώντας να δικαιολογήσουν τα… αδικαιολόγητα, διαβάζουν την Ιστορία όπως θα ήθελαν να είναι, παρουσιάζουν τις θέσεις του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή για το “καρκίνωμα” της μοναρχίας και τα δεινά που προκάλεσε στον εθνικό κορμό, ως… κάτι άλλο. Παραβλέποντας ότι, χάρη στον Κωνσταντίνο Καραμανλή η Ελλάδα κατάφερε να απαλλαγεί από το “καρκίνωμα” της μοναρχίας.
Η προσπάθειά τους να καλύψουν τις δικές τους ενοχές θα ήταν χαριτωμένη και θα είχε την κατανόηση όλων μας, αν δεν επρόκειτο για μοιραίους. Και άβουλους, όπως θα τους αποκαλούσε ο Βάρναλης.
