Του Νίκου Φυλάγγελου
Μετά και την υπερψήφιση του νομοσχεδίου για την αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου, η Ελλάδα θα παραμείνει στην τριτοκοσμική πλευρά της Ιστορίας, ως μια από τις λιγοστές χώρες του προηγμένου κόσμου που δεν θα έχει ενσωματώσει στο δίκαιό της την έννοια της Συνεπιμέλειας. Δηλαδή, την από κοινού ανατροφή ενός παιδιού από γονείς που έχουν χωρίσει, με ίσο χρόνο και εναλλασσόμενη κατοικία.
Η Ελλάδα επέλεξε αντί της Συνεπιμέλειας να προτάξει την έννοια της γονικής μέριμνας. Που είναι ηθικά υπέρτερη, αλλά χωρίς. νομική και πρακτική ουσία. Στην πλειοψηφία των συναινετικών διαζυγίων που έχουν υπογραφεί στην πατρίδα μας, οι πρώην σύζυγοι έχουν συμφωνήσει την από κοινού γονική μέριμνα. Την επιμέλεια ωστόσο την έχει ο ένας, σχεδόν στο σύνολο των περιπτώσεων η μητέρα, με αποτέλεσμα τα παιδιά να μεγαλώνουν ορφανά από τον ένα γονέα. Έχουμε έτσι διάκριση σε “ανώτερο” και “κατώτερο” γονέα. Δηλαδή, σε ανώτερο και κατώτερο άνθρωπο.
Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με το δίκαιο άλλων χωρών, οι έννοιες της γονικής μέριμνας και της επιμέλειας, δεν είναι ενοποιημένες, αλλά διασπασμένες. Γι’ αυτό και προκαλεί εντύπωση η συζήτηση περί “Συνεπιμέλειας”, την οποία δεν προωθεί το νομοσχέδιο, δεν διευκολύνει, και δεν αναφέρει ούτε ονομαστικά.
Η μεγάλη φασαρία που έχει προκληθεί ωστόσο, αποκαλύπτει τον σκοταδισμό, την τριτοκοσμική αντίληψη και τη χυδαιότητα του λαϊκισμού, όσων τάσσονται κατά της Συνεπιμέλειας. Τάσσονται κατά της Συνεπιμέλειας, ακόμη και χωρίς να την προωθεί το εν λόγω νομοσχέδιο.
Βουλευτές και κόμματα καθηλωμένα σε άλλες εποχές. Βαθιάς συντήρησης. Αποκρουστικού σκοταδισμού. Βουλευτές και κόμματα που επιχειρηματολογούν υπέρ της διάκρισης των χωρισμένων γονέων σε διαφορετικής κατηγορίας ανθρώπους, σε ανώτερους που ασκούν την επιμέλεια, και σε κατώτερους που καταδικάζονται να βλέπουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν ορφανά από τον έναν γονέα.
Οι κακοποιητικοί, βίαιοι και ακατάλληλοι γονείς, είναι φυσικά εκείνοι που δια νόμου δεν θα πρέπει καν να πλησιάζουν τα παιδιά τους. Είναι όμως η εξαίρεση. Και μια Πολιτεία δεν νομοθετεί την εξαίρεση. Νομοθετεί τον κανόνα και την ισότητα, και στη συνέχεια διακρίνει το ποιοί μπορούν να απολαμβάνουν το δικαίωμα της ισοτιμίας.
Οι γονείς που στερούνται τα παιδιά τους και οι συγγενείς τους, εκατοντάδες χιλιάδες ενεργοί πολίτες και… ψηφοφόροι, ας κρατούν από τώρα σημειώσεις με όσους βουλευτές και κόμματα καταδικάζουν αθώες ψυχές σε στερημένη ανατροφή και συναισθηματικά δράματα, με τον έναν γονέα “απόντα” από την ανατροφή τους.
Το ραντεβού δίνεται για τις κάλπες, όπως πρέπει να συμβαίνει στις Δημοκρατίες.
