Του Νίκου Φυλάγγελου
Τα έλεγε ο Συρίγος, τότε που η φωνή του ένωνε τους Έλληνες σε κοινούς αγώνες. Είναι να γελάει κανείς… Με όλες αυτές τις χαριτωμένες προσωπικότητες στον δημόσιο βίο της Ελλάδας, κυρίως στα ΜΜΕ και στα social media, που δεν κρύβουν το πάθος τους για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Άλλοι, οι περισσότεροι αριθμητικά, και περισσότερο… ευσυγκίνητοι, στέκονται στο πλευρό της Ουκρανίας. Της χώρας… ωδή στη διαφθορά (και) στα χρόνια του ηθοποιού Ζελένσκι, ο οποίος μέχρι και πριν την εισβολή δεν γινόταν δεκτός από κανένα σοβαρό έθνος, ακριβώς επειδή όλοι γνώριζαν τον ρόλο του. Ειδικά στο να… προστατεύσει την οικογένεια Μπάιντεν από την αμερικανική Δικαιοσύνη, για τα δυσώδη και σκανδαλιστικά που συνόδευσαν την παρουσία του Χάντερ Μπάιντεν, γιού του 46ου Προέδρου των ΗΠΑ, ως λομπίστα (πολυτελείας) στη χώρα του διεφθαρμένου Ζελένσκι.
Άλλοι, λιγότεροι αριθμητικά αλλά περισσότερο παθιασμένοι, στέκονται στο πλευρό της Ρωσίας, περιμένοντας από τον Βλαντιμίρ Πούτιν να… απελευθερώσει την Αγία Σοφία από τον τουρκικό ζυγό, και να μας την επιστρέψει. Εννοείται, αφού πρώτα θα έχει καταστρέψει την Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, παίρνοντας εκδίκηση για τον Ελληνισμό, την κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, τα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας, τη Μικρασιατική Καταστροφή, την εθνική τραγωδία της Κύπρου.
Οι μεν, ΝΑΤΟ… cheerleaders. Δεν υπάρχει κανένας Ζελένσκι και καμία Ουκρανία, φυσικά. Κατάθεση διαπιστευτηριών, παρακολουθούμε. Στο ΝΑΤΟ, στη Δύση, στον αμερικανικό παράγοντα, κάποιοι ακόμη και στην… παιδική χαρά των Βρυξελλών.
Πουτινο… φύλακες, οι δε. Επίσης σε κατάθεση διαπιστευτηρίων. Προς τον ρωσικό παράγοντα. Και έχοντας στο μυαλό τους ότι, τα φιλορωσικά αισθήματα στη χώρα μας, είναι πληθυντικά, σε σχέση με τα… φιλοδυτικά.
Στο τέλος της ημέρας, όταν όλα αυτά λήξουν, πάλι μαζί μας θα γελάει η ανθρωπότητα.
