Της Δέσποινας Βενέδικτου
Κάτι τέτοιες στιγμές, ειδικά οι πολιτικοί αισθάνονται μικροί. Πολύ μικροί. Βλέποντας το αυθόρμητο ξέσπασμα αγάπης και πόνου για την απώλεια ενός καλλιτέχνη ο οποίος άγγιξε τις καρδιές των ανθρώπων. Ο οποίος μίλησε στις καρδιές των ανθρώπων.
Με την περίπτωση της απώλειας του Τόλη Βοσκόπουλου, μιλούν τα αυθόρμητα δάκρυα που συνοδεύουν τα λόγια αποχαιρετισμού, από όλους εκείνους που τους συντρόφευσαν τα τραγούδια του. Εκείνους που αγάπησαν, με τα τραγούδια του. Εκείνους που πένθησαν, με τα τραγούδια του. Εκείνους που ξεχάστηκαν, με τα τραγούδια του.
Αυτή είναι η ενοποιητική δύναμη της μουσικής. Και όταν συνοδεύεται από μια μυθική φωνή, γίνεται μύθος.
Το “αντίο” σε έναν μύθο, λοιπόν…
