Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Περισσότερο φοβίζει τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και των υπουργών συμπεριλαμβανομένων, λιγότερο βασανίζει τους πολίτες. Σίγουρα προκαλεί ελκυστική κουβέντα στις παρέες, φτιάχνει ομάδες, σχηματίζει μέτωπα, αλλά ελάχιστοι το αγγίζουν σε βάθος, διότι απλούστατα δεν αφορά στους πολλούς.
Η συζήτηση περί της θεσμοθέτησης του γάμου ομόφυλων ζευγαριών θα σβήσει, όταν με το καλό ψηφιστεί ο νόμος, η κατάθεση του οποίου αναμένεται από την Κυβέρνηση. Κατόπιν, το θέμα θα περάσει στην καθημερινότητα, εκεί όπου οι άνθρωποι είμαστε μόνοι με τον εαυτό μας, όταν παίρνουμε τις μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή μας. Χωρίς να έχουμε δίπλα μας αγχωμένους βουλευτές και υπουργούς…
Όπως και να το κάνουμε το σχέδιο Νόμου προσπαθεί να παρακολουθήσει την εξέλιξη της κοινωνίας. Συμφωνείς, διαφωνείς, ταιριάζει-δεν ταιριάζει με τις αρχές, τις παραδόσεις και τις απόψεις (σου), η εποχή μας καθορίζεται από την επέκταση των δικαιωμάτων. Λέξεις που περιέχουν τις έννοιες «περιεκτικότητα» και «συμπερίληψη» διαμορφώνουν τάσεις, οι οποίες ενδεχομένως να ξενίζουν ή να προκαλούν δυσαρέσκεια, όμως γίνονται ολοένα και πιο ισχυρές.
Δεν μπορούμε να αρνηθούμε την υπερβολή και την κατάχρηση, κάποιες φορές σε βαθμό υστερίας, από εκφάνσεις της ενίοτε αυταρχικής πολιτικής ορθότητας, ωστόσο στην περίπτωση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών το θέμα αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα. Όλοι οι άνθρωποι τα δικαιούνται. Θεμελιώδη και απαραβίαστα.
Ο πολιτικός γάμος των ομόφυλων ζευγαριών έχει φυσικά επακόλουθα. Την απόκτηση τέκνων. Κι από εδώ αρχίζουν οι περιπλοκές. Ας περιμένουμε την εξειδίκευση των κυβερνητικών προθέσεων από τον Πρωθυπουργό.
Οι βουλευτές της ΝΔ ανησυχούν. Τρέμει το φυλλοκάρδι τους! Δεν θα το πουν φωναχτά, αλλά προφανώς μετρούν τη στάση τους έναντι του Προέδρου Μητσοτάκη και ταυτόχρονα νιώθουν την πλάτη μουσκεμένη στον ιδρώτα όταν αντικρίζουν τους ψηφοφόρους τους. Δυστυχώς, για κάποια μερίδα εξ αυτών, το θέμα προωθείται από τον αρχηγό του συντηρητικού κόμματος, που διακρίνεται για τις προοδευτικές πολιτικές του. Έχει ήδη δοκιμαστεί και απορριφθεί η δήθεν προοδευτικότητα, η ταυτισμένη με αναχρονιστικές ιδεοληψίες, βαθιά συντηρητικές.
Δεν παύει, βέβαια, το κοινό της κυβερνητικής παράταξης να μην γοητεύεται από πολιτικές πρωτοβουλίες, όπως το επίμαχο θέμα. Και να δυσαρεστείται. Ενδεχομένως και αναζητώντας την Ακροδεξιά της Βουλής να εκφράζει δημοσκοπικά τη διαμαρτυρία του.
Έλαχε στην παρούσα Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ, η απαιτητική στιγμή. Κάθε βουλευτής ξεχωριστά, γυναίκα και άντρας, πρέπει να κατασταλάξει σε μια απόφαση. Να υπερψηφίσει ή να καταψηφίσει ελεύθερα και θαρραλέα. Χωρίς να αιωρείται πάνω από το σβέρκο του η κομματική πειθαρχία.
Οι βουλευτές δεν πρέπει να αγωνιούν για το πολιτικό τους μέλλον. Ούτε το εξαρτώμενο από τον Πρόεδρο Μητσοτάκη, ούτε από τους εκλογείς τους.
Ομολογουμένως, ακόμη δυσκολότερη είναι η θέση των υπουργών. Η συμμετοχή στην κυβέρνηση σημαίνει αποδοχή των κεντρικών πολιτικών επιλογών. Και η άρνηση ισοδυναμεί με παράδοση του χαρτοφυλακίου. Συνεπώς, εξαιρετικά δύσκολη η περίσταση για αυτούς…
Ο πολιτικός, ας μην ξεχνούμε, αποφασίζει και με τη συνείδηση του. Ο ίδιος θα κρίνει εάν το ζήτημα στο οποίο καλείται να πάρει θέση είναι το μείζον και το καθοριστικό που διαπερνά την ύπαρξη του…
