Την ώρα που η Έφη Αχτσιόγλου ανακοίνωνε και επίσημα την υποψηφιότητά της για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η βιωματική μνήμη της κοινωνίας… χλιμίντριζε.
Πώς μπορεί να διεκδικεί να εκφράσει το καινούριο και το διαφορετικό, μια πολιτικός που ταυτίστηκε στην κορύφωση της μέχρι σήμερα διαδρομής της, με τις δυο περισσότερο σκοτεινές και επώδυνες για την κοινωνία στιγμές της διακυβέρνησης Τσίπρα;
Τον νόμο Κατρούγκαλου, με την Έφη Αχτσιόγλου στην τότε πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, με δικαίωμα συνυπογραφής και συναπόφασης και την άγρια φορολογία του Ευκλείδη Τσακαλώτου, πολιτικού μέντορα της και… συνοδοιπόρου στους “53” και την “Ομπρέλα”, εξαιτίας της οποίας φτωχοποιήθηκε η μεσαία τάξη.
Αυτή την… σκοτεινή προίκα, δύσκολα θα καταφέρει να την αποτινάξει η Έφη Αχτσιόγλου. Πολύ πιο δύσκολα, από τη στιγμή που δείχνει δέσμια εσωκομματικών ισορροπιών και περιθωριακών αντιλήψεων, τύπου… βουλεύτριας (όπως αυτοπροσδιορίζεται) και… απέχθειας προς την κανονικότητα (που, κατά δήλωσή της, δεν αποτελεί ευκαιρία για την Αριστερά).
Του Λάζαρου Καλλιανιώτη
