Του Νίκου Φυλάγγελου
Η συσσώρευση θλίψης που βιώνει η ελληνική κοινωνία το τελευταίο διάστημα, φαντάζει ακραία επιθετική, για να τύχει αποτελεσματικής διαχείρισης.
Από την πανδημία του κορονοϊού, στην ανείπωτη τραγωδία των πυρκαγιών. Ευτυχώς χωρίς μεγάλες ανθρώπινες απώλειες, αλλά με μοιραίες επιπτώσεις στο περιβάλλον, στη φύση, στο ζωικό βασίλειο. Και φυσικά στις περιουσίες των ανθρώπων, περιουσίες που χτίστηκαν με κόπους και θυσίες μιας ολόκληρης ζωής.
Η επέλαση του θρήνου, εσωτερικού και μόνιμου. Μετά από κάθε πυρκαγιά. Είτε μας αφορά ευθέως, είτε προστίθεται στο κάδρο των τραγικών αναμνήσεων που πολλαπλασιάζονται στη διαδρομή της ζωής μας.
