Πηγή: εφημερίδα One Voice
Η πρόσφατη ομιλία του Κώστα Καραμανλή στην εκδήλωση για την παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γιάννη Βαληνάκη για τις σχέσεις με την Τουρκία, στο Πολεμικό Μουσείο, ήρθε να επιβεβαιώσει ότι ο πρώην πρωθυπουργός και μακροβιότερος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας… δεν αλλάζει.
Οι θέσεις του, για τα κοινωνικά και τα εθνικά θέματα, για ζητήματα ποιότητας της Δημοκρατίας και της λειτουργίας των Θεσμών, σταθερές και αμετάβλητες. Παρά το κόστος της μη υποχώρησης, ώστε να γίνει περισσότερο… βολικούς για το «σύστημα».
Η περίπτωση του Κώστα Καραμανλή συνοδεύεται από… εικόνα και ήχο. Δεν είναι μόνο όσα λέει ο πρώην πρωθυπουργός. Είναι και ο τρόπος με τον οποίο εκφέρει τα επιχειρήματά του. Χωρίς να υψώνει τόνους, χωρίς να μετακινείται από τη ρητορική του ήπιου λόγου και της μετριοπάθειας.
Κάτι που, αναπόφευκτα ενισχύει τη δυναμική της ρητορικής του, και επιτρέπει τη διάχυση των επιχειρημάτων σε πληθυντικά κοινωνικά ακροατήρια, πέρα και πάνω από τα στενά όρια της Κεντροδεξιάς, πόσο μάλλον της σημερινής εκδοχής της Νέας Δημοκρατίας.
Αν το επίπεδο πολιτικών και ΜΜΕ δεν είχε υποχωρήσει τόσο δραματικά τα τελευταία πολλά χρόνια, η ρητορική Καραμανλή, ο οποίος πορεύεται χωρίς προσωπική ατζέντα, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί προωθητικά. Δεν συμβαίνει φυσικά κάτι τέτοιο. Αλλά αναζητούνται… δράκοι.
Η κοινωνική συναίνεση απέναντι στον… τυχοδιωκτισμό
Η ρητορική του Κώστα Καραμανλή απαντάται πλέον σπάνια στον δημόσιο βίο. Η διακριτική ηχώ της ιστορικής προτροπής του μάρτυρα της Δημοκρατίας Παύλου Μπακογιάννη για εθνική και κοινωνική συναίνεση και συνεννόηση, έχει υποχωρήσει, υπό το βάρος της χυδαιότητας του… τυχοδιωκτισμού των λεγόμενων ακροκεντρώων, εκείνων που μετακινούνται από το ένα κόμμα στο… αντίπαλο, το οποίο πολεμούσαν μέχρι πρότινος, κάθε φορά που εκτιμούν ότι μια τέτοια αλλαγή ευνοεί τα στενά, ιδιοτελή συμφέροντά τους.
Ο Κώστας Καραμανλής ομιλεί περί της ανάγκης κοινωνικής συναίνεσης. Να αναιρεθούν οι συνθήκες του ιδιότυπου και ακήρυχτου κοινωνικού εμφυλίου τον οποίο βιώνουμε τα τελευταία πολλά χρόνια, με θύτες του εισοδηματίες του εθνικού διχασμού.
Εκείνος που κάνουν καριέρες στηριγμένες… στο μίσος. Το οποίο και ανατροφοδοτούν. Προκειμένου να έχουν λόγο ύπαρξης στην πολιτική και τα ΜΜΕ, στον δημόσιο βίο συνολικά. Και φυσικά για να έχουν… εισοδήματα.
