Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Άγιες μέρες που είναι αυτές τις οποίες βιώνουμε, άντε να συγκρατήσεις τα ειρωνικά χαμόγελα οργής. Από τον Ταγίπ Ερντογάν δεν περιμένει φυσικά κανείς τίποτα διαφορετικό. Ο “Ατατούρκ” των γενεών μας, δεν έφτασε ως εδώ, με το να είναι… κανονικός ηγέτης.
Ο Τούρκος Πρόεδρος, στο επιλογικό σημείωμα του έτους που φεύγει, επιδιώκει να γράψει ο ίδιος τις κενές σελίδες της χρονιάς που έρχεται, φυσικά προς εξυπηρέτηση ίδιων συμφερόντων. Της Τουρκίας αλλά και… του εαυτού του. Whatever it takes…
Γοητεία διπλωματίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, προς την Αμερική του Τζο Μπάιντεν, προς το Ισραήλ, προς όλους. Με την επισήμανση, όπως ο ίδιος κάνει, να μην απειλούν την… ανεξαρτησία της Τουρκίας.
Το παραμύθι δεν έχει δράκο, φυσικά, οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές ωστόσο συμβαδίζουν με θέρμη, με την… παράσταση του Ταγίπ Ερντογάν. Αυτή είναι η μοίρα της διεθνούς διπλωματίας. Η… θεατρική παράσταση, ώστε στο τέλος να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα σχεδόν όλων.
Στο “σχεδόν”… κολυμπάει η Ελλάδα. Δυστυχώς…
