Του Κυριάκου Βελισσάριου
Κάποια πράγματα ξενίζουν, ακόμη και τους πιο έμπειρους. Ο πανηγυρικός τόνος που έδωσε ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι στην εθνική εορτή των ΗΠΑ, με Ουκρανούς να τραγουδούν τον αμερικανικό εθνικό ύμνο, με αφορμή την 4η Ιουλίου, είναι κάτι που δεν είχαμε δει εδώ και πολλά χρόνια. Ακόμη και από άλλα έθνη… προτεκτοράτα.
Ο Ουκρανός Πρόεδρος δείχνει ότι δυσκολεύεται να κρατήσει τα προσχήματα. Και φυσικά, δεν περίμενε κανείς τις σχετικές δηλώσεις του Σεργκέι Λαβρόφ, για να διαπιστώσει ότι, η πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών είναι εκείνη που δεν αφήνει τον Ουκρανό Πρόεδρο να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, προκειμένου να επέλθει ειρήνευση. Να συνθηκολογήσει.
Το βαρύ τίμημα από τις παράπλευρες συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία άλλωστε, με την ακρίβεια και την υποβάθμιση ποιότητας ζωής των κοινωνιών, το πληρώνουν οι Ευρωπαίοι πολίτες. Η Αμερική… πέφτει μακριά.
Με τον Τζο Μπάιντεν μάλιστα… αποσταθεροποιημένο, λόγω της ραγδαίας φθοράς στο εσωτερικό των ΗΠΑ, και της χωρίς ιστορικό προηγούμενο κατάρρευση της δημοφιλίας του, η λύση στην ουκρανική λύση φαντάζει… αδύνατη.
