Γράφει η Νίκη Λυμπεράκη
Καλές οι πολιτικές, αλλά τα πρόσωπα είναι που γράφουν ιστορία, είπε προ ημερών στο ραδιόφωνο καλεσμένος πολιτικός αναλυτής. Δίκιο είχε. Εκείνος βέβαια μιλούσε για το ΠαΣοΚ, όπου μπορούμε να συμφωνήσουμε πως, προσώρας τουλάχιστον, η κουβέντα και τα (πολλά) πρόσωπα δεν έχουν αφήσει πολλά περιθώρια να σταθούμε στις… ιστορικές προοπτικές του εγχειρήματος.
Πάντως, είναι ακριβές πως τις κρίσιμες στιγμές τα πρόσωπα κρίνουν τα πάντα. Η εβδομάδα που πέρασε μας το θύμισε αυτό με πολλές αφορμές. Εντός και εκτός.
Επέτειος του δημοψηφίσματος. Εκείνων των ημερών που, αν δεν ήταν τόσο οριακές, θα έμεναν στην ιστορία ως φαρσοκωμωδία. Εκείνο το ασύλληπτο ερώτημα, αν εγκρίνουμε το… preliminary debt sustainability analysis. Ούτε οι Monty Python. Να λοιπόν ένα πρόσωπο: ο Αλέξης Τσίπρας.
Αλλο πρόσωπο, ο Κώστας Καραμανλής. Ο πρώην πρωθυπουργός που παρά το γεγονός ότι κουβαλά στις πλάτες του την καταστροφή της χώρας και τη δραματική φτωχοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων, εμφανίστηκε πάλι ως Νέστωρ. Είπε πολλά. Κανείς βέβαια δεν εξεπλάγη που ούτε αυτή τη φορά βρήκε έστω μισή λέξη να πει για όσα δεινά έφερε στον τόπο. Μπορεί να τα πει όλα μαζεμένα στον καναπέ του Προεδρικού, όπου κάποιοι φαντασιώνονται ότι θα τον δουν. Δεν ξέρεις ποτέ. Στην Ελλάδα όλα γίνονται.
Επειτα, ο Αντώνης Σαμαράς με τις γνωστές απόψεις του. Ο άνθρωπος που, έστω στο και πέντε, εγκατέλειψε τα εγκληματικά Ζάππεια και πράγματι έβαλε πλάτη για να σωθεί ό,τι σώζεται. Ταυτόχρονα όμως κι εκείνος που έχει διαχρονικά δείξει πως οι αντοχές του απέναντι στην ισοπεδωτική δύναμη της πικρίας είναι μειωμένες. Η ομιλία του στο Πολεμικό Μουσείο ήταν μια τέτοια στιγμή. Οπως άλλωστε και τα άδεια σκαλιά στο Μαξίμου το 2015. (Εδώ κοτζάμ Ομπάμα, υποδέχθηκε τον Τραμπ… τι να λέμε τώρα.)
Και τέλος, ο Μπάιντεν, που όπως λέει, επιμένει να μείνει στην κούρσα ως το τέλος. Κι αν το εννοεί, θα πάρει μαζί του όχι μόνο τη χώρα του αλλά ως έναν βαθμό και αυτό που λέμε «free world».
Η Ιστορία γράφεται από τα πρόσωπα. Αλλες φορές με τα χαρίσματα και τις αρετές τους, κι άλλες με τα πάθη, τα λάθη και τις αδυναμίες τους. Από την άλλη βέβαια, κι εμείς οι πολίτες δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Στο κάτω-κάτω, εμείς είμαστε που τους αναγορεύουμε σε πρωταγωνιστές, ενίοτε μοιραίους.
