Άρθρο του εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, Νάσου Ηλιόπουλου, στην εφημερίδα «Το Παρόν της Κυριακής»
«Ταμείο ανάκαμψης: να στηρίξουμε τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας και όχι τους λίγους»
Μετά από έναν χρόνο πανδημίας με επαναλαμβανόμενα σκληρά λοκντάουν και τον χωρίς συγκρότηση περιορισμό της οικονομικής δραστηριότητας, θεωρείται πλέον κοινώς παραδεκτό ότι έχουν αρχίσει να αυξάνονται οι κοινωνικές ανισότητες στη χώρα μας. Η ατελής υγειονομική προστασία που εφάρμοσε η κυβέρνηση επιβάρυνε την οικονομική κατάσταση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, οδήγησε πολλές επιχειρήσεις στη χρεοκοπία, ενώ η αύξηση της ανεργίας απειλεί να αποσταθεροποιήσει την κοινωνική συνοχή.
Όπως από την πρώτη στιγμή έχει επισημάνει ο ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση στα ΜΜΜ, στους χώρους εργασίας και τα σχολεία τον τελευταίο χρόνο αύξανε τον κίνδυνο έκθεσης στην πανδημία σε ευάλωτες κοινωνικά ομάδες, οι οποίες ήταν τα πρώτα θύματα της οικονομικής κρίσης που ξέσπασε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.
Η αύξηση των ανισοτήτων, όμως, δυστυχώς δεν περιορίζεται εκεί. Από την αρχή της πανδημίας βλέπουμε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις να εξαφανίζονται, ενώ μεγάλες να αντέχουν και σε κάποιες περιπτώσεις να διογκώνονται ακόμα περισσότερο. Στη μεγάλη εικόνα γίνεται φανερό ήδη ότι δεδομένης της κυβερνητικής αδιαφορίας – αλλά και σκοπιμότητας – οι οικονομικά ισχυροί επιβιώνουν και αναπτύσσονται εις βάρος πολλές φορές των οικονομικά ανίσχυρων. Οι εκτιμήσεις ήταν από την αρχή ξεκάθαρες και γνωστές σε όλους: χωρίς βοήθεια οι μεγάλοι θα επιβιώσουν μόνο.
Αυτή η τάση, που δυστυχώς επιβεβαιώθηκε, αν δεν ανακοπεί με δημόσιες πολιτικές στήριξης μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην οικονομική καταστροφή. Η ανεργία θα αυξηθεί σημαντικά, τα εισοδήματα θα κάνουν βουτιά, τα φορολογικά έσοδα θα συρρικνωθούν, η καταναλωτική δύναμη θα περιοριστεί, οι μισθοί θα πέσουν, η εργοδοτική αυθαιρεσία θα κορυφωθεί και οι νέοι μοιραία θα αναζητήσουν ξανά μαζικά την τύχη τους εκτός Ελλάδας.
Δυστυχώς η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας χωρίς καμία ενσυναίσθηση αντί να σβήσει τη φωτιά που ανάβει πάλι, της ρίχνει λάδι. Για παράδειγμα το εργασιακό νομοσχέδιο Χατζηδάκη είναι κομμένο και ραμμένο πάνω σε αυτή την αντίληψη: το άνοιγμα της ψαλίδας των ανισοτήτων εντός των χώρων εργασίας και κατ’ επέκταση σε ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό.
Όμως εδώ χρειαζόμαστε μια άλλη προσέγγιση, εντελώς διαφορετική. Οι ευρωπαϊκοί πόροι που θα προέλθουν από το Ταμείο Ανάκαμψης σε συνδυασμό με την ορθή χρήση του ΕΣΠΑ 2021 – 2027, θα πρέπει να κατευθυνθούν άμεσα προς την στήριξη του συνόλου της κοινωνίας και της οικονομικής δραστηριότητας, χωρίς αποκλεισμούς, αλλά με επίκεντρο τη μείωση των ανισοτήτων.
Την προηγούμενη εβδομάδα παρουσιάστηκε ακριβώς αυτό, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για μια εναλλακτική στρατηγική της αξιοποίησης των ευρωπαϊκών πόρων. Στόχος της εναλλακτικής στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί η διάχυση των οικονομικών ευκαιριών και όχι η λιτότητα που βυθίζει την κοινωνία σε άλλη λιτότητα. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός μας χρειάζεται να βρίσκεται μετά τις νέες συνθήκες που όρισε η πανδημία, ο μετασχηματισμός του παραγωγικού μοντέλου. Αυτή τη στιγμή ψάχνουμε θεραπεία στην οικονομική πανδημία. Χρειαζόμαστε την ανάπτυξη της οικονομίας της γνώσης, η οποία δεν επιτυγχάνεται ούτε με φτηνό εργατικό δυναμικό, ούτε με ένα νέο brain drain. Χρειαζόμαστε, επίσης, αυξημένη προστιθέμενη αξία προϊόντων και υπηρεσιών, η οποία δεν επιτυγχάνεται ούτε με συγκέντρωση της οικονομικής δραστηριότητας, ούτε με κακές συνθήκες εργασίας εντός της επιχείρησης.
Τα ζητούμενα της εναλλακτικής στρατηγικής της αξιοποίησης των ευρωπαϊκών πόρων που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ καλύπτονται κυρίως από τους εξής άξονες: δίκαιη πράσινη μετάβαση, ψηφιακός μετασχηματισμός, ενίσχυση της εργασίας, ενδυνάμωση μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και αυοαπασχολουμένων, αναζωογόνηση πόλεων και υπαίθρου.
Έχει ειπωθεί πως τα βασικά συναισθήματα των πολιτών κατά την πορεία της πανδημίας ήταν ο φόβος και η επιθυμία. Μετατοπίζοντας στην οικονομική δραστηριότητα τα συναισθήματα αυτά μπορούμε να πούμε ότι ο φόβος για την οικονομική επιβίωση και η επιθυμία για εργασιακή δημιουργία αποτελούν δύο ανταγωνιστικά συναισθήματα όπου η διάψευση του ενός επιφέρει την επιβεβαίωση του άλλου. Με άλλα λόγια δεν θα πρέπει να αφήσουμε την κυβέρνηση να συνεχίσει μια πορεία που επενδύει στον φόβο των πολιτών και κάμπτει τη δημιουργική τους επιθυμία μετά από τόσους μήνες καραντίνα. Θα πρέπει να καταφέρουμε ακριβώς το αντίθετο. Να απελευθερώσουμε δημιουργικές δυνάμεις απ’ όλο το κοινωνικό φάσμα, και όχι να τις ανακόψουμε.
