Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 12 Αυγούστου 2023
Η επανακάλυψη της ματαιότητας, με όρους υποτίμησης του συλλογικού υποκειμένου. Μια κοινωνία σε ανατροφοδοτούμενη σύγχυση, σε αυταπόδεικτη απάθεια να αναζητήσει, να κατανοήσει και να συζητήσει δημιουργικά μεγάλες αλήθειες.
Το νήμα της ζωής ενός ακόμη νέου ανθρώπου, που κόπηκε πρόωρα και βίαια, στις σκιερές διαδρομές που επιλέγει συχνά ο αθλητισμός (και) στη χώρα μας. Ο οπαδικός αθλητισμός. Η ανάγκη ένταξης σε μεγαλύτερα και φανατικά σύνολα, η ανάγκη ταύτισης με ιδέες που κληρονομήσαμε και διαχεριζόμαστε παθητικά. Άβουλα, ανόρεκτα, ατροφικά.
Η εμπεδωμένη παρακμή που συνοδεύει την επίμονη φθορά στην οποία έχει παραδοθεί η κοινωνία μας στα χρόνια της μνημονιακής ανασφάλειας αλλά και στη μετα-μνημονιακή αβεβαιότητα που κυριαρχεί, εκδηλώνεται εμφατικά με την παραβατικότητα στον χώρο του αθλητισμού.
Μια γειτονιά καθαρών μηνυμάτων, ένα κάδρο αυτόνομων ιδεών και αφορμών, που λυτρωτικά λειτούργησαν για τις προηγούμενες γενιές, ως φυσικά ισοδύναμα και εναλλακτικές των παραστρατημάτων. Συλλογικών, κοινωνικών, ατομικών.
Το αποτύπωμα της εθνικής παρακμής έχει περισσότερο έντονα χρώματα στον χώρο του αθλητισμού. Μοιραίες οι επιπτώσεις, μελαγχολικό το συμπέρασμα. Αδιέξοδη η πραγματικότητα την οποία καλούμαστε να διαχειριστούμε.
Μια κοινωνία σε σύγχυση αναζητεί παθιασμένα εφεδρείες. Αξιοπρέπειας, έμπνευσης, αισθητικής, ηθικής. Μια αφορμή για να μην εγκαταλείψει την προσπάθεια, για να συνεχίσει τη μάχη και με τις χειρότερες εκδοχές του εαυτού της.
Αυτή άλλωστε είναι και η πιο δύσκολη μάχη που καλούμαστε να δώσουμε. Η εσωτερική μάχη. Η αναμέτρηση με τα τείχη μέσα μας. Τείχη παντού. Απειλητικά και ευμεγέθη, τόσο ώστε να εμποδίζουν τη διάχυση του φωτός.
