Γράφει η Μαρία Κοτζακόλιου
Με το ξέσπασμα της πανδημίας βγήκαν στην επιφάνεια, για μια ακόμη φορά, ζητήματα που τα ακούμε εδώ και χρόνια, αλλά πάντα φαντάζουν πολύ μακρινά.
Η κλιματική αλλαγή, η επισιτιστική επάρκεια κι ασφάλεια θα μας απασχολήσουν ή καλύτερα, θα πρέπει ήδη να μας απασχολούν έντονα.
Οι κυβερνήσεις έπρεπε και θα πρέπει να δώσουν την πρέπουσα σημασία στον πρωτογενή τομέα. Οι πολιτικές που θα ακολουθηθούν οφείλουν να έχουν μια συνέχεια και συνέπεια.
Να μειωθεί το κόστος παραγωγής στον αγροτικό και κτηνοτροφικό τομέα. Τα ελληνικά προϊόντα είναι υψηλής ποιότητας και πλήρως ανταγωνιστικά, αλλά υστερούν στην τιμή διάθεσης, που είναι ασύμφορη για σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας κι όχι μόνο.
Χρειάζεται να δοθούν κίνητρα για την επιστροφή μέρους του πληθυσμού στην ύπαιθρο.
Περισσότερο απ’ όλα, όμως, χρειάζεται οργάνωση, σχεδιασμός και υλοποίηση στοχευμένων προγραμμάτων και δράσεων που θα κάνουν ελκυστική την προοπτική ενασχόλησης με τον πρωτογενή τομέα.
Επιπρόσθετα, με γνώμονα την κλιματική αλλαγή και την επισιτιστική επάρκεια, χρειάζεται ο επαναπροσδιορισμός, σε τοπικό κι εθνικό επίπεδο, καλλιεργειών συμβατών με τα νέα δεδομένα που δημιουργούνται.
Ο πρωτογενής τομέας και η ύπαιθρος αργοσβήνουν. Καλά τα ευχολόγια και οι προτάσεις, αλλά επιβάλλονται δράσεις κι αξιοποίηση των επιστημόνων που προβάλλουν ρεαλιστικές και βραχυπρόθεσμες λύσεις.
