Του Μάνου Οικονομίδη
Για κάθε Πέμπτη που ξενυχτούσαμε μαζί του, και την αυτοκρατορία που δημιούργησε στον Άρη, ενώνοντας, για πρώτη φορά, σε οπαδικό επίπεδο τους Έλληνες.
Για κάθε τίτλο που κέρδισε με τον Άρη, αήττητος επί σειρά ετών, μια ωδή στη γεωμετρική σχέση ανάμεσα στη σκληρή προσπάθεια και το φωτεινό αποτέλεσμα.
Για τα χαμένα φάιναλ φορ, στη Γάνδη, στο Μόναχο, στη Σαραγόσα. Απέναντι στην Τρέισερ του ΜακΑντου, εξαιτίας του ξύλου που έπαιξαν ο Γιαννάκης και ο Μαγκί, μπροστά στο δέος της ανεπανάληπτης Γιουγκοπλάστικα.
Για την αναγέννηση του μεγαλύτερου συλλόγου της χώρας, και τη μετακίνηση του μπάσκετ από το Παλαί της Θεσσαλονίκης στο ΣΕΦ.
Για την καινούρια, κόκκινη αυτή τη φορά αυτοκρατορία, που διέκοψε την απόγνωση κάθε οπαδού του Ολυμπιακού, στα πέτρινα χρόνια του ποδοσφαίρου.
Για το χαμένο φάιναλ φορ στο Τελ Αβίβ, με τον Ζάρκο να χάνει τις βολές, τον Τόμιτς να αστοχεί στην εκπνοή, και εκείνον να βάζει και να βγάζει το σακάκι.
Για το χαμένο φάιναλ φορ στη Σαραγόσα, τότε που ο Άρβιντας Σαμπόνις, ακόμη και με θρυμματισμένα γόνατα, μας θύμισε γιατί τον αποκαλούσαν “θαύμα της φύσης”.
Για την άλωση της Ρώμης από τον Ολυμπιακό του Ντούντα, που ήταν ουσιαστικά ο δικός του Ολυμπιακός, με τον “σοφό” Ντούσαν Ίβκοβιτς να αποφορτίζει μια παρέα που είχε μάθει στα… γαλλικά του Ξανθού, και να πετυχαίνει ένα ιστορικό triple crown.
Για την αναγέννηση της ΑΕΚ, με την οποία έφτασε και πάλι στην πηγή ενός ευρωπαϊκού τελικού, αλλά η αχάριστη Ιστορία δεν του επέτρεψε να ξεδιψάσει.
Για τα περάσματά του από την Εθνική Ομάδα, προετοιμάζοντας το μελλοντικό ταξίδι για το έπος του 1987, και αργότερα, όταν επέτρεψε σε… κάποιον Δημήτρη Διαμαντίδη να καταλάβει ότι μπορεί να γίνει μύθος.
Για τον ακέραιο χαρακτήρα του, το ήθος και την αλύγιστη προσωπικότητα του νικητή, που ταξίδεψε στην ηχώ των γενεών που ακολούθησαν την αδιαπραγμάτευτη αλλεργία να συμβιβαστεί με την ήττα και την αποτυχία.
Για τις ανεξάντλητες ιδέες για τη ζωή, που μας κληρονόμησε ως αξιακή παρακαταθήκη, μεταφέροντας, χωρίς συμπλέγματα τα διδάγματα ακόμη και από τις δικές του ατέλειες χαρακτήρα.
Για τον ακούραστο αγώνα να γίνει πατέρας. Και μάλιστα μιας μικρής πριγκίπισσας. “Δώρο Θεού”, όπως έλεγε, γι’ αυτό και ονόμασε τον θησαυρό της καρδιάς του Θεοδώρα.
Γιατί εξήγησε και παραδέχτηκε ποιός είναι το επώνυμο που θα έπρεπε να μνημονεύεται ισοβίως από την Ιστορία ως “εφευρέτη” του ελληνικού μπάσκετ. “Πρέπει να πληρώνουμε Γκαλόσημο”, όπως είχε πει.
Για το πάθος που ξύπνησε στις καρδιές μας, και μας ανάγκασε να του υποσχεθούμε… “κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να αφήσεις το λιμάνι, θα σε αγαπάμε μια ζωή, Ιωαννίδη Γιάννη”. Και για να τον… απατήσουμε, μόλις γνωρίσαμε τον “σοφό”, γιατί ο Ντούσαν Ίβκοβιτς ανήκε σε άλλη… πίστα.
Για τις αναμνήσεις μιας καλύτερης, περισσότερο αισιόδοξης και φωτεινής εποχής, που συνοδεύει κάθε εικόνα την οποία ανακαλούμε στο μυαλό και την καρδιά, με τον Γιάννη Ιωαννίδη πρωταγωνιστή ή συμμέτοχο.
“Έφυγε” ο Ξανθός, και μαζί του έφυγε ακόμη μεγαλύτερο μέρος από τα καλύτερα χρόνια μας.
Το αξίζει. Έγινε μέρος της Ιστορίας. Έγραψε την Ιστορία που ζήσαμε, για να μπορούμε να τη διηγηθούμε.
Όπως ακριβώς το είχε πει: “Λοιπόν… Στη ζωή, το ιδανικό είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι”.
Αντίο Ξανθε(έ). Και ευχαριστούμε. Χαιρετισμούς στον Ντούντα…
