Γράφει η Κατερίνα Γαλανού
Τα περί κυβέρνησης ανοχής, τα οποία πλασάρει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αποσύροντας -για λόγους εντυπώσεων- τα περί προοδευτικής κυβέρνησης των ηττημένων, δεν είναι καινούργια. Τα ίδια ακριβώς διακινούσαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και το 2019, όταν παραμονές των εκλογών και βλέποντας με φόρα την ήττα να έρχεται πυροδοτούσαν μια, εντελώς ανύπαρκτη για τα ελληνικά πολιτικά πράγματα, συζήτηση.
Η κυβέρνηση ανοχής που περιγράφει ο κ. Τσίπρας, ως την εναλλακτική λύση για να κυβερνήσει ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα κοινοβουλευτικό παρατράγουδο. Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, το οποίο προϋποθέτει ότι, αν πχ τα βρουν με τον Ανδρουλάκη και από κοινού διαθέτουν 120 βουλευτές, πηγαίνοντας στη Βουλή προκειμένου να ζητήσουν ψήφο εμπιστοσύνης, θα πρέπει να τα έχουν βρει με τον Βαρουφάκη ή τον Κουτσούμπα ή τον Βελόπουλο ή με όλους μαζί κι αυτοί να αποσύρουν καμιά εξηνταριά βουλευτές από την αίθουσα ώστε να βγουν τα νούμερα που επιτάσσει το Σύνταγμα και ο Κανονισμός της Βουλής.
Με τον ίδιο παλαβό τρόπο, που δεν εγγυάται τίποτα, θα πρέπει να συγκροτείται κάθε φορά και η πλειοψηφία στις ψηφοφορίες για τα νομοσχέδια και για κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία.
Ας υποθέσουμε ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης ή ο Δ. Κουτσούμπας διαφωνούν με νομοσχέδιο που θα φέρνει η κυβέρνηση στην οποία έχουν δώσει ανοχή. Δεν θα βγάζουν τους βουλευτές τους από την αίθουσα ή τις κοινοβουλευτικές επιτροπές και έτσι θα πηγαίνει περίπατο η συμφωνία.
Θα έχουμε βουλευτές που θα παίζουν όλη μέρα τις μουσικές καρέκλες στα κοινοβουλευτικά έδρανα. Αυτή είναι μια μικρή αναπαράσταση του τι θα σήμαινε μια κυβέρνηση ανοχής αλά Τσίπρα. Αντιλαμβάνεται αυτομάτως κάποιος και το γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στη χθεσινοβραδινή συνέντευξή του στον Alpha, εμφανίζεται ανυπόμονος να συναντήσει στο κεντρικό debate τους πολιτικούς αρχηγούς, τους οποίους ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αθροίζει στον λογαριασμό της προοδευτικής κυβέρνησης, της κυβέρνησης των ηττημένων, της κυβέρνησης ανοχής.
Η πραγματικότητα είναι – δυστυχώς για τη χώρα- αυτή που περιέγραψε ο πρωθυπουργός. Δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Το χάος στον αντίποδα του «Μητσοτάκη» το δημιουργούν οι ίδιοι. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ΠΑΣΟΚ μπορούν να δείξουν καν πώς θα είναι ένα κυβερνητικό σχήμα ή έστω να περιγράψουν μια αξιόπιστη προγραμματική διαδικασία συγκρότησής του.
Βρισκόμαστε μάλιστα στο σημείο που ο υποτιθέμενος, δεύτερος διεκδικητής της πρωθυπουργίας, εμφανίζεται τη μια στιγμή να επικαλείται ως μάρτυρα της πρόθεσής του να μην κάνει κυβέρνηση με τον Βαρουφάκη, τις «Δήμητρες» και τους «Οδυσσέες» του, τον Γερμανό Καγκελάριο Όλαφ Σόλτς και την άλλη στιγμή με ιδιαίτερη χαλαρότητα να μην το αποκλείει.
Οι εναλλακτικές option που περιγράφουν οι ηττημένοι, μπετονάρουν τους ψηφοφόρους που μεταβολίζουν σε οργή, τον φόβο για τα πολιτικά αυτά καμώματα.
