Του Μάνου Οικονομίδη
Ο Φρανσουά Μιτεράν ταξίδεψε στην μνήμη του ιστορικού μέλλοντος, μια καταγραφή της πολιτικής με ενδογενή απενοχοποίηση. Τη διαχείριση των συμβόλων και τη διαρκή επιδίωξη αξιοποίησης κάθε συγκυριακού κάδρου, ώστε να μπορέσει ένας πολιτικός να παγιώσει την ηγεμονία του, με όρους κοινωνικής αποδοχής, ίσως και ταύτισης.
Φυσικά, όπως συνέβη και με έναν εκ των “πατέρων” της ευρωπαϊκής ενοποίησης, κανένας ηγέτης δεν κατάφερε να παραμείνει στην εξουσία… για πάντα, με το “για πάντα” να έχει την προφανή ατροφική διάσταση μιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου ανεμπόδιστης και ακλόνητης… μοναξιάς, στην πλειοψηφική προτίμηση της κοινωνίας των ενεργών πολιτών.
Συνήθως, η αρχή του τέλους κάθε ηγεμονίας είναι η πλάνη της… ψευδαίσθησής της. Ότι είσαι κυρίαρχος, χωρίς αντίπαλο, χωρίς εναλλακτική πρόταση. Εκεί, το κάδρο ενσωματώνει μια αλληλουχία ανατροφοδοτούμενης αυτο-υπονόμευσης, και η πρώτη ύλη της φθοράς που σιωπηλώς συγκεντρώνεται, αρχίζει να προσλαμβάνει διαστάσεις θυελλώδους επιτάχυνσης.
Όπως φάνηκε από το πρόσφατο Συνέδριο των Τόρις στη Μεγάλη Βρετανία, ο Μπόρις Τζόνσον φλερτάρει με το μοιραίο λάθος, να εναρμονίσει τη σκέψη, και επομένως την πολιτική στρατηγική του, με την ψευδαίσθηση ότι δεν έχει αντίπαλο. Σε επίπεδο κομματικής εναλλαγής στην εξουσία… δεν έχει, καθώς οι Εργατικοί του Κιρ Στάρμερ παραμένει εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο και το περιθώριο που συνόδευσαν τις ηγεσίες του… λάθος Μίλιμπαντ (Εντ) και του Τζέρεμι Κόρμπιν.
Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι το Συντηρητικό Κόμμα της Μεγάλης Βρετανίας δεν έχει αντίπαλο. Έχει. Τον δικό του, προβληματικό εαυτό. Η εμπειρική Ιστορία άλλωστε, μας έχει προσφέρει πλεόνασμα παραδειγμάτων όπου, όταν η πραγματικότητα αρχίζει να σε αντιμάχεται, η έκβαση της αναμέτρησης έχει δραματικά χαρακτηριστικά.
Ο Βρετανός σημερινός πρωθυπουργός έχει διατελέσει φανατικός μελετητής της Ιστορίας, λάτρης της αρχαίας ελληνικής σκέψης. Συνδυαστικά, τα δυο αυτά… πάθη του, θα μπορούσαν να καθυστερήσουν τη φθορά της αμετροέπειας. Και ίσως να το κάνουν…
