Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Βιώνουμε καταστάσεις ακραίας βίας. Εγκλήματα φρικαλέα που στο άκουσμά τους η κοινωνία όχι απλά σοκάρεται αλλά δεν αντέχει να ακούει περιγραφές, πόσο μάλλον να βλέπει εικόνες. Το ένα να διαδέχεται το άλλο. Κάθε επόμενο πιο τραγικό, σκληρό και βάναυσο.
Άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους με τρόπους ανατριχιαστικούς, βγαλμένους από τα πιο «τραβηγμένα» σενάρια ταινιών θρίλερ. Παιδιά και νέοι αφήνουν τις ψυχούλες τους επειδή κάποιοι ψυχοπαθείς, τρελοί ή, έτσι κυνικά, απάνθρωποι αποφάσισαν να κόψουν το νήμα της ζωής σε συνανθρώπους τους… Ηλικιωμένοι βασανίζονται και αποχαιρετούν τον μάταιο τούτο κόσμο από εγκληματική πρόθεση για οικονομικό όφελος… Μια κοινωνία από το κακό στο χειρότερο…
Πείτε με γραφικό, «αναχρονιστικό», ηθικά «οπισθοδρομικό», ή απλά… Χριστιανό Ορθόδοξο, όμως η έλλειψη ΠΑΙΔΕΙΑΣ, όχι έτσι απλά και αόριστα, είναι ο κύριος λόγος που μας συμβαίνουν όλα αυτά. ΠΑΙΔΕΙΑΣ που ενώ στο παρελθόν ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τον ΕΝΑΝ, ΜΟΝΑΔΙΚΟ και ΑΛΗΘΙΝΟ Θεό, στις μέρες μας ολοένα και απομακρύνεται από τις διδαχές και τις νουθεσίες του. ΠΑΙΔΕΙΑΣ που ξεκινάει από την οικογένεια, ΠΑΙΔΕΙΑΣ που (δεν) παράγεται στα ελληνικά σχολεία, ΠΑΙΔΕΙΑΣ που διαχέεται από το κράτος, κοινωνικές ομάδες και πολίτες μέσα στην κοινωνία! ΠΑΙΔΕΙΑ με απουσία των βασικών: ΑΓΑΠΗΣ, ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ, ΣΕΒΑΣΜΟΥ!
Σίγουρα γίνονταν και στο παρελθόν φρικαλεότητες. Εγκλήματα πάθους, δολοφονίες, βασανισμοί χωρίς όρια. Πλέον όμως αρχίζουμε να καταρρίπτουμε κάθε φαντασία, κάθε ρεκόρ ανοχής! Υπάρχει, δυστυχώς, ακόμη παρακάτω…
Πάντα κατηγορούμε την «άδικη-απρόσωπη κοινωνία», το «ασυγκίνητο-απρόσωπο κράτος», γενικά τον, όποιο, «άγνωστο-απρόσωπο απέναντι»…, χωρίς να αναλογιζόμαστε ότι όλοι εμείς αποτελούμε κομμάτι όλων αυτών. Ωραία τα ευφυολογήματα στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, οι «εικονούλες» και τα «likes», όμως έτσι δεν θα υπάρξει γιατρειά. Με αυτόν τον τρόπο δεν διορθώνεται μια, ρεαλιστικά, επικίνδυνη κατάσταση. Δεν αφήνονται περιθώρια αισιοδοξίας ότι πράγματι κάτι μπορεί να αλλάξει.
Και τελικά το ζήτημα είναι τι κόσμο θέλουμε να δώσουμε στις επόμενες γενιές; Κανένας δεν δείχνει ικανοποιημένος από το τέλμα που έχουμε φτάσει αλλά και κανένας δεν δείχνει διατεθειμένος να αλλάξει στάση και τρόπο λειτουργίας, δραστηριοποίησης, μέσα στην κοινωνία! Αποχαύνωση μπροστά από κάθε είδους οθόνη! Κανένα μέτρο και όριο στα παιδιά – «για να μην τους χαλάσουμε το χατίρι» ή για να αναπληρώσουμε την πολύωρη απουσία μας από κοντά τους λόγω «φόρτου εργασίας» ή για να μην χαρακτηρίσουν το παιδί μας «οπισθοδρομικό» ή «δεν το κάνουν παρέα»… Καμία έγνοια για το κοινό όφελος και το πραγματικό δημόσιο συμφέρον, «κλειδαμπαρωμένοι» στον εγωκεντρισμό και τον ατομισμό μας.
Ας αλλάξουμε αυτοδιάθεση και ας αναπροσαρμόσουμε τα πιστεύω μας! Δεν είναι κακό να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας στις μεθόδους που ακολουθήσαμε για να φτάσουμε την κοινωνία στα χειρότερα επίπεδά της. Ναι ΜΕΤΑΝΟΙΑ το λένε…! Έμπρακτα κι όχι θεωρητικά! Με τη στάση ζωής μας, τη συμπεριφορά μας και την ανατροφή των παιδιών μας.
