Η διστακτική οπτική γενναιότητας με την οποία αντικρίζουμε το είδωλο στον καθρέφτη της προσωπικής διαδρομής μας. Η σχέση με την ειλικρίνεια, οι αφιλτράριστοι απολογισμοί για τη διαμόρφωση του ειδώλου μας, και η φυσική ισοδυναμία του με όσα θα θέλαμε να έχουμε ζήσει. Με όσα θα θέλαμε να είμαστε.
Σε συγκυρία και συνθήκες διακοπών, στο κάδρο που το μυαλό χαμηλώνει τις ενστάσεις του απέναντι στους ψιθύρους της καρδιάς, μπορεί κανείς να αναζητήσει και να βρει αλήθειες. Άβολες ή λιγότερο προβληματικές.
Όσα θα θέλαμε να έχουμε κάνει και δεν… προλάβαμε. Όσα θα θέλαμε να είμαστε, αλλά δεν είμαστε, τουλάχιστον δεν είμαστε ακόμη. Η αναζήτηση εναλλακτικών, για να καθυστερήσουμε εκείνες τις δύσκολες, εσωτερικές συζητήσεις για τις μεγάλες αλήθειες της μικρής ζωής μας.
Στην εποχή των social media, αμέτρητες διαδρομές προσεκτικών ψυχολογικών βημάτων, βρίσκουν… τοίχο. Μια ματιά στα κοινωνικά δίκτυα να ρίξει κανείς, ειδικά αυτή την περίοδο, και θα διαπιστώσει με αυθόρμητη απογοήτευση ότι έχουν εξελιχθεί σε υποκατάστατο της πραγματικότητας. Σε διέξοδο της αναπόφευκτης συνάντησης με τις αλήθειες μας.
Στα social media καταγράφεται, αποτυπώνεται και προβάλλεται τις περισσότερες φορές η ζωή που… δεν ζούμε. Και μέσα μας, η απουσία αυτή διαμορφώνει συνθήκες κενού, το οποίο αναζητεί τρόπους, αφορμές και… κάδρα για να καλυφθεί.
Φυσικά, το κενό… παραμένει. Η ζωή δεν υποκαθίσταται από ονειρώξεις. Τα αναπόφευκτα ανταμώματα με την αλήθεια, απλώς καθυστερούν. Με πιθανή τη συσσώρευση έντασης και… γκρίζου, όταν τελικά καταστούν εφικτά.
Μετά. Μετά τις διακοπές. Μετά τα social media. Το μετά της συνθηκολόγησης με τις λιγότερο γοητευτικές και ευκταίες εκδοχές του εαυτού μας.
Του Μάνου Οικονομίδη
