Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2023
Κενό… Μια λέξη γεμάτη έννοιες, που γεννούν συναισθήματα και προκαλούν συνωστισμό εικόνων οι οποίες ταξιδεύουν αβίαστα το μυαλό σε διαφορετικές συγκυρίες. Μια άβολη συνθήκη ύπαρξης, που συνοδεύεται από την αγωνία να παρακαμφθεί. Να καλυφτεί. Να γεμίσει.
Κανένα κενό δεν μένει για μεγάλο διάστημα… ορφανό, καθώς οι πρωταγωνιστές οι οποίοι επηρεάζονται, βιώνουν την ανυπόμονη ανάγκη να το καλύψουν. Όπως στη ζωή, έτσι και στην πολιτική.
Όσα συνόδευσαν το προηγούμενο χρονικό διάστημα την αιφνιδιαστική είσοδο του Στέφανου Κασσελάκη στην πολιτική, τον δημόσιο βίο και την εσωκομματική διαδικασία για την εκλογή καινούριας ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαιώνουν την αβίαστη προθυμία της ζωής να καλύπτει κάθε κενό. Και στην πολιτική.
Η ταυτότητα ιδεών και η προίκα ικανοτήτων του νεαρού πολιτικού, συνιστούν συμπληρωματικής διάστασης αναλυτικά δεδομένα. Η κεντρική αφετηρία της ερμηνευτικής διαδικασίας, εδράζεται στη διαπίστωση υπαρξιακού κενού στον χώρο της Αντιπολίτευσης, και μάλιστα της Αξιωματικής, η οποία συνταγματικά λειτουργεί αενάως ως η φυσική εναλλακτική σε κάθε ζώσα κυβέρνηση.
Το ανομολόγητο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι καμία από τις προ Κασσελάκη υποψηφιότητες για τη διαδοχή του Αλέξη Τσίπρα, δεν κατάφερε να συγκινήσει και να παροτρύνει το ενδιαφέρον της κοινωνίας, προδικάζοντας έτσι την περαιτέρω κοινωνική, πολιτική και εκλογική συρρίκνωση ενός κομματικού σχηματισμού που προσέλαβε διαστάσεις φορέα εξουσίας, εξαιτίας της συγκυριακής οργής των πολιτών για τις ολέθριες συνέπειες των Μνημονίων.
Τα κόμματα που αδυνατούν να ανανεώσουν τη χρησιμότητά τους για την κοινωνία και να επικαιροποιήσουν το εθνικό σενάριο το οποίο καταθέτουν στην κρίση των πολιτών, φλερτάρουν αναπόφευκτα με την ακραία συρρίκνωση και την αυτοδιάλυση.
Στο τέλος, μένουν οι σφραγίδες, για ηγεσίες που δεν μπορούν να εκφράσουν κοινωνικές πλειοψηφίες. Οι πολίτες απουσιάζουν. Μετακινούνται. Αποχωρούν…
