Στο πρόσωπο της Έφης Αχτσιόγλου συγκεντρώνονται πληθυντικές παθογένειες του πολιτικού συστήματος, πολύ περισσότερο στην ελλειμματική και μελαγχολική εκδοχή του, στην εποχή της βαθιάς κρίσης των Μνημονίων.
Μια μετριοπαθής γυναίκα “κατάφερε” να φορέσει αχρείαστη και πλεονασματική τοξικότητα, από πολύ νωρίς.
Με μοιραίο πρωταγωνιστικό ρόλο στις μοιραίες για την απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία κυβερνητικές επιλογές με τον νόμο Κατρούγκαλου και με την άγρια φορολόγηση της μεσαίας τάξης από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο.
Με… διακριτική υπονόμευση του Αλέξη Τσίπρα και… διακριτικό φλερτ με τη διαπλοκή, με εκείνους που πολέμησαν τον πρώην πρωθυπουργό προσωπικά και συνολικά τον ΣΥΡΙΖΑ, και οι οποίοι πόνταραν να τον διαδεχθεί με… απευθείας ανάθεση.
Με τις βαθιά ενοχλητικές για τη Δημοκρατία απόψεις περί της κανονικότητας που δεν συνιστά ευκαιρία για την Αριστερά.
Με την ελιτίστικη αποστροφή προς την κρίση των πολιτών και της κοινωνίας, απαξιώνοντας την ψήφο του πρώτου γύρου των εσωκομματικών εκλογών, και αρνούμενη επί της ουσίας να αποδεχτεί την έκβαση του δεύτερου γύρου υπέρ του Στέφανου Κασσελάκη, με την αιτιολογία ότι… έμεινε από ενέργεια.
Με τις υψωμένες, αριστερές γροθιές, το βράδυ της ήττας της από τον “περαστικό” Κασσελάκη, σε μια καθυστερημένη και μάταιη προσπάθεια να ενδυθεί ταυτοτικά χαρακτηριστικά πολιτικού με κοινωνικό αποτύπωμα, σε αντίθεση δηλαδή με τα αποτελέσματα της κυβερνητικής παρουσίας της.
Με την… απάθεια αναφορικά με τον χρόνο και τον τρόπο αποχώρησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, μερικές μέρες μετά το “αντίο” του Ευκλείδη Τσακαλώτου, ώστε να μην ταυτιστεί με τους “Ομπρελίστες”, παρόλο που στο ενδιάμεσο δεν μεσολάβησε κάποιο πολιτικό γεγονός που να εξηγεί την απόφασή της να φύγει, σε σχέση με την προ ημερών επιλογή της… να μείνει.
Ο εναγκαλισμός με τους… δημογέροντες και κλειστοφοβικούς εραστές του περιθωρίου μιας “αριστερής καθαρότητας” που υπάρχει μονάχα στο μυαλό τους, με το να συγκροτήσει Κοινοβουλευτική Ομάδα μαζί τους. Με αυτούς που ήθελε να… αποφύγει την ταύτιση.
Και για το τέλος… το καλύτερο. Εκείνη που επέτρεψε να την πείσουν… τηλεπερσόνες με εμμονές, για την ανάγκη να υιοθετήσει τον, απαξιωτικό για τους αγώνες του γυναικείου κινήματος χαρακτηρισμό “βουλεύτρια”, έχασε την ηγεσία σε δυο κόμματα. Στον ΣΥΡΙΖΑ από τον Στέφανο Κασσελάκη, και στο… ανώνυμο μετά την αποστασία της ομάδας της, από τον Αλέξη Χαρίτση.
Του Νίκου Φυλάγγελου
