Η απώλεια του Μάθιου Πέρι και ο “θόρυβος” που σήκωσε στα social media σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν ξένισαν κανέναν. Τουλάχιστον όχι από εκείνους που παλεύουν να “διαβάζουν” μεγαλύτερες αλήθειες, πίσω από αυτόνομες στιγμές στη συγκυρία.
Ο “Τσάντλερ” από τα “Φιλαράκια”, όπως συνολικά εκείνη η ανεπανάληπτη τηλεοπτική παρέα, συνέθεσαν το κάδρο των ονείρων για αρκετές από τις ζώσες γενιές της ανθρωπότητας. Σε χρόνια ανέμελα και ανέφελα. Χωρίς τις πολλές, διαδοχικές και ανατροφοδοτούμενες κρίσεις των τελευταίων ετών.
Στην κλινική ψυχολογία, είναι αυτονόητη και αυθόρμητη η έλξη που ασκεί το παρελθόν στο μυαλό και την καρδιά. Εκεί, ο χρόνος για να ονειρευτεί κανείς έμοιαζε ανεξάντλητος. Είχαμε μπροστά μας “περισσότερη ζωή”.
Κυρίως όμως, εκεί δεν είχαμε δοκιμάσει ακόμη να ζήσουμε τα όνειρά μας. Και να τα δούμε να χάνονται, να σβήνουν, να χλωμιάζουν.
Η σιωπή του πένθους για όσα χάσαμε. Κάθε φορά που χάνεται κάποιος ή κάτι που μας θυμίζει εκείνες τις στιγμές.
Της Κονδυλίας Ορτανσίου
