Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 16 Ιουλίου 2022
Κάπου στα μέσα των μέσων του καλοκαιριού, η ανάμνηση της Γαλλικής Επανάστασης, της τελευταίας επανάστασης ιδεών που συνάντησε στη διαδρομή της η ανθρωπότητα, διατηρεί επίμονη χρησιμότητα αφύπνισης.
Ένα περήφανο έθνος, μια κοινωνία σε διαρκή κίνηση και αναζήτηση καινούριων αφετηριών, ένα πλαίσιο κοινωνικής συγκατοίκησης, με όρους ενσωμάτωσης και αποδοχής της διαφορετικής κουλτούρας, η συναπόφαση να παραμερίσουμε όσα υπονομεύουν την κοινή ευημερία. Γιατί η πραγματική ευημερία, μπορεί να είναι μονάχα κοινή.
Αυτή είναι, μεταξύ άλλων, η κληρονομιά εγρήγορσης που ταξίδεψε στο μέλλον η Γαλλική Επανάσταση. Για τις γενιές που ακολούθησαν. Για όσους ήθελαν να ακούσουν, να καταλάβουν, να πράξουν. Να σπρώξουν μπροστά το ανθρώπινο γένος.
Η κληρονομιά των ιδεών του Διαφωτισμού, κοινωνοί των οποίων είμαστε πρωτίστως εμείς. Οι πολίτες της Δύσης, κυρίως οι πολίτες της Ευρώπης. Με την ιστορική υποχρέωση να κινητροδοτούμε τη ζύμωση των ιδεών που θα επιτρέψουν σε όσους ακολουθήσουν, να αγκαλιάσουν την πρόοδο με όρους ζώσας πραγματικότητας, με λιγότερα εμπόδια από αυτά που συναντήσαμε εμείς.
Η ανάμνηση εκείνης της μάχης ιδεών, έρχεται σε μια φορτισμένη συγκυρία. Η σημερινή Ευρώπη, η Ευρώπη της… παιδικής χαράς των Βρυξελλών, και πολιτικών ηγεσιών που αδυνατούν να αντιληφθούν τις «μεγάλες αλήθειες» της εποχής μας, διέρχεται μια ανατροφοδοτούμενη κρίση ιδεών.
Η Ευρώπη σταμάτησε να γεννάει ιδέες. Καινούριες και ενδιαφέρουσες. Εμπνευσμένες και οραματικές. Που θα λειτουργήσουν με τη σειρά τους ως διαρκής αφύπνιση για κοινωνίες σε σύγχυση και αποπροσανατολισμό. Κοινωνίες σε αδιέξοδο.
Ξεχάσαμε να κοιτάζουμε μακριά. Μάτια εγκλωβισμένα στην οδύνη της συγκυρίας, πόρτες που έκλεισαν το ενδιαφέρον για το «εμείς». Μια αποκρουστική ανορθογραφία, που η Ιστορία δεν θα μας συγχωρήσει.
