Του Νίκου Φυλάγγελου
Καημένη Φώφη Γεννηματά… Τόσος αγώνας για να ξαναγίνει το ΠΑΣΟΚ σοβαρός πολιτικός φορέας. Να απαλλαγεί από τα βαρίδια και τις τοξικές φιγούρες που, την περίοδο 2012-2015, το συρρίκνωσαν και το μετέτρεψαν σε κόμμα το οποίο… χωρούσε σε ταξί, με αποτέλεσμα να κινδυνεύσει να μην μπει στη Βουλή.
Σήμερα, οι τοξικότητες επιστρέφουν. Σε επίπεδο προσώπων και νοοτροπίας. Κυρίως όμως, σε επίπεδο αισθητικής, που αποδεδειγμένα επηρεάζει υποσυνείδητα τον πολίτη-ψηφοφόρο.
Κέντρα “επιρροής” προτρέπουν τον Νίκο Ανδρουλάκη, να επαναφέρει στο ΠΑΣΟΚ και μάλιστα στην πρώτη γραμμή, στελέχη που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική και εκλογική διάλυση του κόμματος. Στελέχη που δεν έχουν κοινωνικές αναφορές και ακροατήριο, δεν υπάρχουν δηλαδή ψηφοφόροι με κοινές πολιτικές και ιδεολογικές ρίζες, που θα άλλαζαν εκλογική συμπεριφορά και θα ξαναψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, επειδή συγκεκριμένα πρόσωπα θα ήταν και πάλι στις τάξεις του Κινήματος.
Οι περιπτώσεις που ακούγονται, όπως του Ευάγγελου Βενιζέλου, της Άννας Διαμαντοπούλου και του Γιώργου Φλωρίδη, είναι χαρακτηριστικές. Κι αν ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά, έχει την ανθεκτική στο χρόνο ευφυία να καταλαβαίνει (μέσα του) πόσο μεγάλη ζημιά προκάλεσε στον ίδιο και το ΠΑΣΟΚ εκείνη η στρατηγική επιλογή της συγκατοίκησης με τη ΝΔ, την περίοδο 20112-2015, για τους υπόλοιπους… δεν υπάρχουν λόγια.
Διαμαντοπούλου και Φλωρίδης, από το στρατόπεδο Σημίτη, το διαχρονικό και ανθεκτικό σε όλες τις… καταστάσεις, έχουν παρελθόν. Έκαναν τις αυτόνομες, διασπαστικές κομματικές προσπάθειές τους, ενώ τα τελευταία χρόνια περισσότερο “φώναζαν” την επιθυμία τους να αξιοποιηθούν σε μια κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ή ακόμη και στις λίστες της Νέας Δημοκρατίας, την οποία πολέμησαν πολιτικά σχεδόν στο σύνολο της ενήλικης ζωής τους, παρά αισθάνονταν… ΠΑΣΟΚ.
Να υποθέσουμε ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης κατανοεί πόσο ακυρώνει τη στρατηγική του για ανανέωση του ΠΑΣΟΚ, η… αγκαλιά με το χθες.
