Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ένα ναυάγιο… αξιών. Το πρόσωπο στον καθρέφτη της ανάσχεσης της προόδου. Η εικόνα ταυτότητας της ήττας της Ευρώπης. Της ηθικής. Του ανθρώπου.
Όσα ακούμε και διαβάζουμε στη σκιά της σοκαριστικής τραγωδίας στην Πύλο, με τους μετανάστες που πνίγηκαν, διεκδικώντας το δικαίωμά τους σε μια καλύτερη ζωή, στην ήπειρο της ανοχής και της ενσωμάτωσης διαφορετικών ιδεών και αντιλήψεων, σοκάρουν, εξοργίζουν, απογοητεύουν.
Δεν μπορούμε να διεκδικούμε το δικαίωμα να λεγόμαστε άνθρωποι, όταν αναρωτιόμαστε “γιατί υπάρχει εθνικό πένθος”. Δεν δικαιούμαστε να λεγόαμστε άνθρωποι, όταν θεωρούμε ότι υπάρχουν γύρω μας… λαθραίοι άνθρωποι. Λαθραίοι μετανάστες.
Η Ευρώπη που κληρονόμησε τις ιδέες του Διαφωτισμού, για να τις διαφυλάξει και να τις επικαιροποιήσει, μονάχα ντροπή θα πρέπει να αισθάνεται, για το κατάντημα να βλέπει στους μετανάστες… εχθρούς.
Πολύ περισσότερο το έθνος που μνημονεύεται ακόμη από την Ιστορία ως το “μαιευτήριο της Δημοκρατίας”. Εμείς. Το έθνος των Ελλήνων. Με τις αναρίθμητες γενιές προγόνων μας να γίνονται οι ίδιοι μετανάστες, διεκδικώντας το δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή.
Ντροπή (μας)…
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
