Η Κάμαλα Χάρις πανηγύριζε, σχηματικά, με… υψωμένες γροθιές, την προφορική δέσμευση που εξασφάλισε από τους εκλέκτορες οι οποίοι επαρκούν για να της δώσουν το προεδρικό χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος.
Κάτι φυσικά που, πρακτικά δεν σημαίνει τίποτα. Η εσωτερική αντίσταση στην… απευθείας ανάθεση του χρίσματος από τον Τζο Μπάιντεν στην Αντιπρόεδρό του, δύσκολα θα καμφθεί. Και θα λειτουργήσει διαβρωτικά και υπονομευτικά για την καμπάνια της Κάμαλα Χάρις, τη στιγμή που το επιτελείο των Ρεπουμπλικανών και ο Ντόναλντ Τραμπ θα… ασελγούν πάνω στις αυταπόδεικτες υστερήσεις της άλλοτε Γερουσιαστή και Γενικής Εισαγγελέως της Καλιφόρνια.
Το θεμελιώδες πολιτικό πρόβλημα της Κάμαλα Χάρις, πέρα δηλαδή από την… παροιμιώδη ελαφρότητα που χαρακτηρίζει τις απόψεις της, και την πλαδαρότητα στη δημόσια παρουσία της, η οποία εκδηλώνεται με νευρικό γέλιο και με αφελή ρητορική κοινοτυπιών, αφορά στη συνευθύνη της για όσα μοιάζουν να θέλουν να καταδικάσουν οι Αμερικανοί πολίτες στις εκλογές του Νοεμβρίου.
Ως… αόρατη Αντιπρόεδρος, η Κάμαλα Χάρις εξελίχτηκε σε “άχρωμη συνυπεύθυνη” της ατζέντας πολιτικών πρωτοβουλιών που προώθησε ο Τζο Μπάιντεν, προκαλώντας βαθιά ζημιά στη σημαντικότερη Δημοκρατία του κόσμου. Αντί να θεραπεύσει τις πληγές που είχε ανοίξει στο σώμα της αμερικανικής Δημοκρατίας ο Ντόναλντ Τραμπ, κατά την πρώτη θητεία του.
Η Κάμαλα Χάρις ως “χρήσιμη αναλώσιμη” για την ελίτ των Δημοκρατικών, ώστε να μην καούν τα μεγάλα αστέρια του κόμματος που θα διεκδικήσουν τις εκλογές του μέλλοντος.
Της Κατιάνας Ναυπλιώτου
