Ο Αλέξης Τσίπρας έχει πυκνώσει το τελευταίο διάστημα τις δημόσιες παρεμβάσεις του. Λογικό και αναμενόμενο. Είναι ηλικιακά μικρός για να αποσυρθεί από την πολιτική. Και καθώς…. δεν έχει κάνει κάτι άλλο στη ζωή του, είναι δύσκολο να βρει σε αυτή τη φάση της διαδρομής του ενδιαφέρουσες εναλλακτικές.
Ο πρώην πρωθυπουργός επιχειρεί να παρουσιάσει τη δική του οπτική για τα γεγονότα της προηγούμενης δεκαετίας, με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Από τον… εξαναγκασμό της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου σε πρόωρη πτώση από την εξουσία, στην… περήφανη διαπραγμάτευση, στα capital control, στο δημοψήφισμα, στο τρίτο και ασήκωτο Μνημόνιο.
Το επίκεντρο της αφήγησης Τσίπρα εστιάζει στον πυρήνα της… κακοποίησης της υστεροφημίας του. Που επαναφέρει άβολες μνήμες στο υποσυνείδητο της ελληνικής κοινωνίας, και του αποστερεί ζωτικό χώρο από το δικό του πολιτικό μέλλον. Εφόσον στον σχεδιασμό του ενυπάρχει η προοπτική της επιστροφής.
Ο Αλέξης Τσίπρας βιάζεται. Αντιλαμβάνεται ότι η κοινωνία βρίσκεται και πάλι σε μετάβαση, όπως την περίοδο της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, και σπεύδει να… πιάσει στασίδι. Κάνει λάθος. Αρνείται να αφήσει τον χρόνο να δουλέψει υπέρ του. Και έτσι… χάνει χρόνο.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
