Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Μια εικόνα τόσο απογοητευτική… Οι “υπερασπιστές” της Δημοκρατίας να εξελίσσονται σε αόρατη και διαρκή απειλή, για το πολίτευμα της σύνθεσης, χάρη στο οποίο οι προηγούμενες γενιές της ανθρωπότητας επέτρεψαν στον τροχό της Ιστορίας να μην σταματήσει να κινείται, με διακύβευμα την πρόοδο.
Η πολιτική επέλαση της Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία προσεγγίστηκε με όρους… ελιτισμού, από “Δημοκράτες” στη χώρα μας αλλά και αρκετές ακόμη ευρωπαϊκές. Οι Βρυξέλλες φυσικά το… τερμάτισαν, αδυνατώντας για ακόμη μια φορά να κατανοήσουν τους λόγους που οδηγούν τους λαούς στην απόγνωση και σε ακραίες επιλογές. Ανήμπορες να αποδεχτούν ότι αποτελούν μέρος του προβλήματος, ενώ θα έπρεπε να λειτουργούν ως η λύση του προβλήματος.
Μονάχα ο Εμμανουέλ Μακρόν έδειξε να καταλαβαίνει τι συμβαίνει, και να εκδηλώνει τον αυτονόητο σεβασμό στην κρίση των Ιταλών πολιτών. Ίσως επειδή κατάλαβε και εκείνος, έστω και καθυστερημένα, ότι ανεπαρκείς πολιτικές οδήγησαν στη θυελλώδη επέλαση της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία. Ίσως επειδή στο dna των Γάλλων κολυμπάει ακόμη, έστω και… συρρικνωμένο, το ιστορικό νήμα των κληρονόμων του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού.
Των υπερασπιστών ιδεών και αξιών που επέτρεψαν ιστορικά στη Δύση να εκπέμπει φως. Προτού το… σβήσει, προκειμένου να κάνει οικονομία, μετά τις αυτοκαταστροφικές κυρώσεις στη Ρωσία, για τη βάρβαρη εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία.
