Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 9 Μαρτίου 2024
Ο μεγάλος πειρασμός του εθισμού στη φθορά και του συμβιβασμού με την παρακμή…. Με τις περισσότερο συναισθηματικές κοινωνίες, σαν τη δική μας, να είναι και περισσότερο επιρρεπείς στον αποπροσανατολισμό της διαδρομής που θα αποφύγει έναν τέτοιον πειρασμό.
Ένα σύννεφο ανοχής και απάθειας πλανάται εδώ και πολλά χρόνια πάνω από τη χώρα. Η σιωπηλή πλειοψηφία, που τόσο εύστοχα ιχνηλάτησε ο παρεξηγημένος Ρίτσαρντ Νίξον, πολλαπλασιάζεται αριθμητικά, επιλέγει ωστόσο, πιθανότατα συνειδητά, την αυτοαπομόνωση. Δεν εκδηλώνεται, δεν συμμετέχει στην κοινωνική και ιδεολογική ζύμωση, αποστρέφεται το πολιτικό σύστημα, απέχει από τις εκλογικές διαδικασίες.
Στην ανατροφοδοτούμενη δεξαμενή ιδεών του Αριστοτέλη αποδίδεται ιστορικά η διαπίστωση της διαβρωτικής επίδρασης που έχουν στο σώμα της κοινωνίας, συμπεριφορές όπως η ανοχή και η απάθεια. Επεκτείνοντας το πεδίο μελαγχολίας στον πυρήνα της διαλεκτικής λειτουργίας της Δημοκρατίας, η ανοχή και η απάθεια λειτουργούν ως… αυτοάνοσο φθοράς της ίδιας της Δημοκρατίας.
Η Δημοκρατία κατάφερε να επιβιώνει ως το πολίτευμα με τις λιγότερο σοβαρές… ατέλειες. Με πυρήνα και αφετηρία την ηθική συνείδηση κάθε πολίτη, και την αυθόρμητη διάθεσή του να φροντίσει, να προστατεύσει, να ανανεώσει το προφίλ και το αφήγημά της. Κάθε φορά που αυτό το κάδρο πραγματικότητας χλωμιάζει, η ίδια η Δημοκρατία γκριζάρεται με αχρείαστες σκοτεινές πινελιές. Και η οπτική του μέλλοντος, θολώνει. Η αδιατάρακτη ασυνέχεια φορτώνεται τοξικές προϋποθέσεις. Η δύναμη του βιωματικού παραδείγματος εξασθενίζει.
Σεργιανίζοντας στον πρόλογο της άνοιξης, της κατεξοχήν εποχής της αισιοδοξίας και της μετάβασης σε περισσότερο φωτεινές οπτικές της ζωής, τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη σκανδαλίζουν. Την άνοιξη τη φτιάχνουμε. Ειδικά… αν δεν τη βρούμε. Και δεν πρέπει να διστάζουμε να κάνουμε ένα άλμα περισσότερο γρήγορο από τη φθορά. Ειδικά τώρα που η φθορά της παρακμής μας πρόλαβε. Και παγιώθηκε, ως εθνική εκδοχή.
