Το debate των υποψηφίων για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είχε αμιγώς λυτρωτικά χαρακτηριστικά. Για το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, που παρουσίασε μια υγιή εικόνα, με έμφαση στην ουσία και το περιεχόμενο των πολιτικών προτάσεων, σε αντίθεση με το… τσίρκο και τον τραγέλαφο Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ. Για το πολιτικό σύστημα, που ανέκτησε την αδιαμεσολάβητη επαφή του με την κοινωνία. Για την κοινωνία, η οποία αναζητεί μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση διακυβέρνησης. Για τη Δημοκρατία, και την ποιότητά της.
Η αναμέτρηση έχει ξεκάθαρο διακύβευμα. Ο Νίκος Ανδρουλάκης διεκδικεί την επανεκλογή του, με την υπόσχεση να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ που δεν κατάφερε να αλλάξει στη μέχρι σήμερα θητεία του. Ο Χάρης Δούκας διεκδικεί να είναι εκείνος ο φορέας της αναγκαίας και ζητούμενης αλλαγής, με τις δάφνες της νίκης στον Δήμο Αθηναίων.
Το σκηνικό θυμίζει πολύ έντονα την εσωκομματική μάχη της Νέας Δημοκρατίας το 2016. Με τον Νίκο Ανδρουλάκη ως… Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Και τον Χάρη Δούκα ως… Κυριάκο Μητσοτάκη.
Του Νίκου Φυλάγγελου
