Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Κυβερνώσα δύναμη ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε χάρη στον μαγνητισμό που ασκούσε ο Τσίπρας στους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους.
Αλλά στο τέλος αποδείχθηκε μοιραίο ότι κράτησε γύρω του κάποια από τα χειρότερα στοιχεία της σύγχρονης πολιτικής.
Από το 2015, οι κατ’ επάγγελμα «αριστεροί» υπολόγιζαν με κουτοπονηριά ότι οι κεντροαριστεροί θα τους ψηφίζουν και αυτοί θα κυβερνούν.
Αλλά τα κορόιδα κάποτε τελειώνουν.
Το 2019 έδωσαν στον Τσίπρα την εντολή να αλλάξει το κόμμα του και να αναδείξει νέα ηγετική ομάδα.
Ήταν προφανές ότι για να ανακτήσει τη διακυβέρνηση έπρεπε να τους πείσει ότι θα την ασκήσει με νέους και άφθαρτους διαχειριστές χαρτοφυλακίων.
Τίποτε από αυτά δεν συνέβη. Ο πρώην Πρωθυπουργός ζήτησε νέα εντολή έχοντας αφήσει σε πρωταγωνιστικούς ρόλους αποτυχημένους, οπισθοδρομικούς, ρεβανσιστές και συχνά προβληματικούς.
Ποιος θα ψήφιζε να τον κυβερνήσουν πολιτικοί με δικαστικές καταδίκες, αποχαλινωμένοι υβριστές, απολιθωμένοι γραφειοκράτες, παραλογιζόμενοι αγορητές και πρόσωπα που είδαν ως «στραβή στη βάρδια τους» την εκατόμβη στο Μάτι;
Ποιος θα ψήφιζε να τον κυβερνήσουν πολιτικοί με δικαστικές καταδίκες, αποχαλινωμένοι υβριστές, απολιθωμένοι γραφειοκράτες, παραλογιζόμενοι αγορητές και πρόσωπα που είδαν ως «στραβή στη βάρδια τους» την εκατόμβη στο Μάτι;
Απρόθυμα κάποιοι κεντροαριστεροί ξαναψήφισαν – τον Τσίπρα. Αλλά αυτοί που τον κρατούσαν πρωθυπουργήσιμο, άλλαξαν δρόμο.
Τώρα μάλλον ελάχιστοι προτίθενται να ξαναδώσουν την ψήφο τους στο ίδιο κόμμα.
Στις προγραμματικές δηλώσεις Μητσοτάκη, τα «βαρίδια» του ΣΥΡΙΖΑ έδειχναν απόκοσμες φιγούρες, χωρίς τη λαμπερή παρουσία του Τσίπρα.
Όσο αρνούνται να αναθέσουν την ηγεσία σε κάποιον με επάρκεια, ή έστω χωρίς τα δικά τους βάρη, αργά η γρήγορα το μαγαζί θα κατεβάσει ρολά.
Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές.
Σ’ αυτό το σκηνικό εντυπωσιάζει η πληροφορία ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος μπορεί να μην είναι υποψήφιος για την ηγεσία.
Περίεργο, για το «πιο βαρύ βιογραφικό» του ΣΥΡΙΖΑ.
Ότι για χρόνια καθοδηγούσε την εσωκομματική αντιπολίτευση – ως αντίπαλος, αντί για συμπληρωματικό μέγεθος του Τσίπρα – έδειχνε, εύλογη, φιλοδοξία να γίνει χαλίφης στη θέση του.
Η φράξιά του παρεμπόδιζε τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2019 – ιδίως από τότε που διευρύνθηκε με παρακμιακούς από τον κομματικό μηχανισμό, τη Βουλή και το Ευρωκοινοβούλιο.
Ως αρχηγός της μειοψηφίας ο Τσακαλώτος καθιερώθηκε ως Νο2 του ΣΥΡΙΖΑ και μετά τον Τσίπρα είναι λογικό να διεκδικήσει την ηγεσία.
Η ανορθόδοξη προεκλογική συμπεριφορά του τον κατατάσσει στους υπόλογους για την εκλογική καταβαράθρωση. Αλλά μόνο έτσι θα μπορούσε να έλθει η σειρά του.
Είναι κανόνας στην πολιτική: στα κόμματα, όσοι ανταγωνίζονται τον επικεφαλής, διεκδικούν τη θέση του μετά την αποχώρησή του.
Από αυτή την άποψη ο Τσακαλώτος είναι υποχρεωμένος να ζητήσει τον ρόλο: έχει τα περισσότερο τυπικά προσόντα από τους άλλους και αυτό ακριβώς προετοίμαζε.
Αν το αποφύγει, το συμπέρασμα θα είναι δραματικό για τον ίδιο: δεν υπονόμευε την ηγεσία ως φορέας άλλης ιδεολογικής απόχρωσης και πολιτικής.
Ήταν λαγός σε μια κούρσα με έπαθλο, απλώς να βγει από τη μέση ο Τσίπρας.
