Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Το αντίστοιχο της Θεσσαλονίκης είναι η Κηφισιά; Κάπως έτσι εμφανίσθηκε το δείπνο των δύο πρώην Πρωθυπουργών της ΝΔ.
Αφού ο Καραμανλής τραπέζωσε τον Σαμαρά στην έδρα του, του το ανταπέδωσε ο Σαμαράς στη δική του.
Αν είναι θέμα κοινωνικού σαβουάρ βιβρ, μένει να ανταποδώσει και ο Καραμανλής το δείπνο στο σπίτι του Μητσοτάκη.
Αλλά δεν είναι. Οι δυο πρώην της ΝΔ παίζουν ένα περίεργο παιχνίδι με τον Μητσοτάκη και μεταξύ τους.
Αυτή είναι η τρίτη κοινή εμφάνισή τους. Την πρώτη απλώς μπήκαν μαζί στο «Βελίδειο». Οι άλλες δυο ήταν γύρω από ένα τραπέζι με εμφανώς διαφορετικές προτιμήσεις για το μενού – συμπεριλαμβανομένου του Πρωθυπουργού.
Ο Σαμαράς θέλει να εκδικηθεί για τον παραγκωνισμό του: τον ανάθρεψε στην κυβέρνησή του, τον έκανε αρχηγό κι αυτός «τον πέταξε στου δρόμου την άκρη, τον αδίκησε», που τραγουδούσε στη «Άπονη ζωή» ο Μπιθικώτσης.
Ούτε στην Κομισιόν τον έστειλε, ούτε στην προεδρία της Δημοκρατίας τον εγκατέστησε, ούτε σε υπόληψη δείχνει να τον έχει.
Σαν να εκδικείται για το χουνέρι του 1993, που εμπόδισε το Μητσοτακέικο να επιβάλει την κυριαρχία του στη ΝΔ, τρεις δεκαετίες νωρίτερα.
Δηλαδή να τελειώσει τον… «υπερτιμημένο» Καραμανλή, κατά τις -εκ του ασφαλούς- αυτοβιογραφικές περιγραφές του πατρός Μητσοτάκη στον Παπαχελά.
Ο Καραμανλής είναι αλλιώς. Απέναντι στο κόμμα, στην παράταξη και στους άλλους δυο.
Τη γνώμη του για τον Κυριάκο τη διατύπωσε όταν ως Πρωθυπουργός δεν του έδωσε ούτε υφυπουργειάκι.
Για τον Σαμαρά, όταν ρωτήθηκε «γιατί τον έβγαλε από την πολιτική έρημο» απάντησε: «είναι φίλος μου».
Είναι; Ο ακραίος Μεσσήνιος μάλλον ενόχληση αισθάνεται για την παρουσία του Καραμανλή και το εκδηλώνει με… επιθέσεις άσπονδης εγκαρδιότητας.
Ο Μητσοτάκης πάλι βλέπει τον Καραμανλή ως «κοιμώμενο γίγαντα» που πρέπει να παραμείνει αδρανής – μέχρι ο ίδιος να αισθανθεί αρκετά ισχυρός για να του δείξει την έξοδο.
Ήδη έχει πόντους: του πήρε το κόμμα, έχει διεμβολίσει την οικογένεια με τον ματαιόδοξο γιο του Αχιλλέα και κρατάει ζέστες τις αντι-καραμανλικές μηχανές των παραταξιακών ΜΜΕ.
Τα πράγματα όμως στην ευρύτερη ΝΔ, παρά τη βούληση του νυν και του τέως Πρωθυπουργού, περιστρέφονται γύρω από τον Καραμανλή.
Παρά το μηδενικό ενδιαφέρον επιστροφής – τουλάχιστον στον υφιστάμενο κομματικό οργανισμό και ας είναι οικογενειακό δημιούργημα.
Η διαφορά ανάμεσα στους συνδαιτημόνες της Κηφισιάς είναι ότι η σιωπηλή πλειοψηφία της κομματικής βάσης -και πολλοί πέρα από αυτήν- περιμένουν κάτι από τον Καραμανλή- για τη ΝΔ και τη χώρα.
Από τον ιντριγκαδόρο Σαμαρά δεν περιμένουν τίποτε.
Από αυτήν την άποψη η σχέση τους δεν αποτυπώνεται σε πρωτοβάθμια εξίσωση.
Γι’ αυτό και η εξίσωσή τους είναι λάθος…
