Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Συγγνώμη, έχετε καταλάβει γιατί ακριβώς κατηγορείται ο Τραμπ; Ή για ποιον λόγο εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης του Πούτιν;
Για τον Ρώσο πρόεδρο άντε να πουν κάποιοι ότι εξαπέλυσε επιθετικό πόλεμο. Ε, ωραία, ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος; Πόσοι απρόκλητοι επιθετικοί πόλεμοι έχουν προκύψει τις τελευταίες δεκαετίες; Με πιο κραυγαλέα περίπτωση τον αναίτιο νατοϊκό βομβαρδισμό της Σερβίας, που είχε ως αποτέλεσμα τη σφαγή αμάχων, ακόμη και ανυποψίαστων ξένων υπηκόων (Κινέζων).
Κακά τα ψέματα, ο κατάλογος είναι μακρύς. Και στον ρόλο του επιτιθέμενου μονίμως οι «καουμπόηδες» της Δύσης, όπως αυτός ο ανεκδιήγητος Μπιλ Κλίντον, που δήλωσε προχθές μετανιωμένος επειδή δεν άφησε την Ουκρανία να κρατήσει τα πυρηνικά της όπλα. Θα προτιμούσε δηλαδή πυρηνική σύγκρουση με τη Ρωσία για τα μάτια του Ζελένσκι!
Είδατε εσείς, όμως, κανέναν Κλίντον να οδηγείται στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης; Ακόμη και ο -κατά γενική ομολογία παράφρων- στρατηγός του ΝΑΤΟ Ουέσλι Κλαρκ, που λίγο έλειψε να ξεκινήσει Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Πρίστινα, κυκλοφορεί ελεύθερος και κάνει μπίζνες στο Κόσοβο, τον τόπο του εγκλήματος… Κανείς δεν διανοήθηκε να τον κυνηγήσει για να τον καθίσει στο σκαμνί ή, έστω, να του ξηλώσει τα γαλόνια και να του φορέσει τον ζουρλομανδύα που του αρμόζει.
Και ας μην πάμε στα παλιότερα… Τόλμησε κανείς να ασκήσει δίωξη στους Τούρκους πολιτικούς και στρατιωτικούς για τις θηριωδίες που έκαναν στην Κύπρο; Αυτό κι αν ήταν απρόκλητη επίθεση εναντίον κυρίαρχου κράτους! Με απεχθείς ωμότητες και απερίγραπτα εγκλήματα πολέμου εις βάρος άμαχου πληθυσμού. Κουνήθηκε φύλλο τότε στα «ευαίσθητα» Ηνωμένα Εθνη;
Ο Πούτιν από την πλευρά του υποστηρίζει ότι η επίθεση ήταν προληπτική για την αποτροπή της επέκτασης του ΝΑΤΟ στην αυλή του! Κι ότι μέσω της στρατιωτικής δράσης προστατεύει ρωσικούς πληθυσμούς στο ανατολικό και το νότιο τμήμα της Ουκρανίας από βέβαιο αφανισμό.
Εστω και «μισό» δίκιο να έχει, μαζί του έπρεπε να έχει παραπεμφθεί ο Ζελένσκι για τα δικά του εγκλήματα εις βάρος των ρωσοφώνων του Ντονμπάς. Αλλά και δίκιο να μην έχει ο Πούτιν, τι ακριβώς νομίζει ότι κάνει το διαβόητο Διεθνές Δικαστήριο του ΟΗΕ, πέραν του να δυσκολεύει την προοπτική της διεθνούς ειρήνης ενεργώντας ως άβουλο όργανο της παγκοσμιοποίησης και ως εντεταλμένος εισαγγελέας της αμερικανικής κυβέρνησης;
Ας υποθέσουμε απλώς ότι, όπως ισχυρίζονται πολλοί διεθνείς αναλυτές, ο πόλεμος στην Ουκρανία θα έχει λήξει το καλοκαίρι που έρχεται με αμοιβαίες παραχωρήσεις. Και ότι ο Πούτιν θα κάθεται ακόμη στην καρέκλα του (πιο πιθανό βάσει πιθανοτήτων, σε σχέση με τον Αμερικανό πρόεδρο που δυσκολεύεται να βρει τον δρόμο για την εξώπορτα του σπιτιού του).
Τι ακριβώς θα συμβεί τότε; Δεν θα μπορεί ο εκλεγμένος πρόεδρος της Ρωσίας να βγει από τα σύνορα της χώρας του γιατί θα φοβάται μήπως τον συλλάβει η… διεθνής αστυνομία; Η Ρωσία, δηλαδή, θα παραμείνει μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ανώτατου οργάνου λήψης αποφάσεων ενός οργανισμού, που με έναν άλλον φορέα του θα θέλει να καθίσει τον Ρώσο πρόεδρο στο εδώλιο!
Εικόνα απόλυτης φαιδρότητας και υποκρισίας. Κάποια στιγμή πρέπει να ειπωθούν όλες οι αλήθειες για τους διεθνείς οργανισμούς και κυρίως για τα Ηνωμένα Εθνη, οι χρυσοπληρωμένοι υπάλληλοι των οποίων έχουν γίνει ταυτόχρονα μισθοδοτούμενοι εντολοδόχοι του Σόρος και της παγκοσμιοποίησης, προάγοντας, εκτός από την «εξαγωγή δημοκρατίας», όλες τις ακρότητες της «Μεγάλης Επανεκκίνησης»: από την αναγκαστική μετανάστευση έως την εντομοφαγία και την αποθέωση της διαφορετικότητας. Αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός του σημερινού άρθρου.
Πάμε λοιπόν στην περίπτωση του Τραμπ, τον οποίο λίγο πολύ κατατρέχει το ίδιο σύστημα το οποίο κυνηγά τον Πούτιν. Τι έκανε, έχετε καταλάβει; Τριάντα τέσσερις κακουργηματικές κατηγορίες τού αποδίδονται.
Χαρτζιλίκωσε αυτή την κυρία ελευθέρων ηθών για να κρατήσει το στόμα της κλειστό; Εκλεβε από την Εφορία; Προσπάθησε να επηρεάσει τις εκλογές, εξαγοράζοντας πληροφορίες και διοχετεύοντάς τις στα μέσα ενημέρωσης; Σοβαρά; Μα, με αυτή τη λογική, στην Ελλάδα οι μισοί και πλέον πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης έπρεπε να έχουν σαπίσει σιδηροδέσμιοι στη φυλακή.
Και στην Αμερική, πριν από τον Τραμπ, έπρεπε να έχουν συλλάβει τη Χίλαρι για όλο το παραμύθι που έστησε περί δήθεν ρωσική ανάμιξης στις προεδρικές εκλογές του 2016. Οπως και το ρεμάλι, τον γιο του Μπάιντεν, για τις μπίζνες με τον Ζελένσκι στην Ουκρανία.
Κάτι λοιπόν δεν πάει καλά με τη διεθνή δικαιοσύνη και την απονομή της, κάτι δεν πάει σίγουρα καλά και με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται η σημερινή διακυβέρνηση των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ την άσκηση εξουσίας μέσα και έξω από τα σύνορα της χώρας. Οι άνθρωποι είναι άκρως επικίνδυνοι και, στην προσπάθειά τους να εξοντώσουν εχθρούς και αντιπάλους, ναρκοθετούν τη διεθνή ειρήνη και διχάζουν την αμερικανική κοινωνία.
Βεβαίως, το φαινόμενο της κατάχρησης εξουσίας και της εργαλειοποίησης θεσμών προς επιδίωξη ιδιοτελών πολιτικών στόχων δεν είναι αμερικανικό. Στην Ελλάδα, η διακυβέρνηση Μητσοτάκη είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Αλλά η κλίμακα εντελώς διαφορετική. Αλλο να καταφεύγει σε μαφιόζικες τακτικές ένας ντόπιος «Μωυσής από… τα Lidl» και άλλο να συμπεριφέρεται ως διεθνής γκάνγκστερ μια ολόκληρη υπερδύναμη…
