Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Μετωπικές συγκρούσεις τρένων και μάλιστα σε διπλή σιδηροδρομική γραμμή δεν γίνονται πλέον ούτε στην Ουγκάντα. Είναι πραγματικά αδιανόητο στην Ελλάδα του 2023, τη δήθεν ταχύτατα αναπτυσσόμενη και ευημερούσα, να στέλνεις το παιδί σου στην πανεπιστημιακή του τάξη με το τρένο -το ασφαλέστερο θεωρητικά μέσο μαζικής μεταφοράς- και να το παίρνεις πίσω κάρβουνο μέσα σε ένα φέρετρο.
Δεν υπάρχουν λόγια πραγματικά να περιγράψει κανείς τον πόνο και την απελπισία. Αλλά δεν υπάρχουν επίσης λόγια για αυτά τα καθάρματα της πολιτικής που άφησαν τον βασικό σιδηροδρομικό άξονα της χώρας σε πρωτόγονη κατάσταση, χωρίς προειδοποιητική σήμανση και με χειροκίνητα συστήματα ασφαλείας, όπως την περίοδο του Μεσοπολέμου.
Μπροστά στην ανείπωτη ανθρώπινη τραγωδία, στον θρήνο, αλλά και στην αγωνία των γονιών και όλων εκείνων των οικογενειών που είδαν τα όνειρα και τις προσδοκίες τους να γκρεμίζονται μέσα σε ένα βράδυ, σίγουρα δεν είναι η ώρα να αναζητηθούν ευθύνες.
Αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούν να αγνοηθούν και τα χειροπιαστά γεγονότα, όπως οι πολλαπλές προειδοποιήσεις, οι αναφορές, ακόμη και οι έντιμες παραιτήσεις στελεχών της υπεύθυνης εταιρίας για λόγους μη τήρησης προδιαγραφών ασφαλείας.
Προσωπικά δεν πείθομαι καθόλου ότι η σημερινή κυβέρνηση παρέλαβε το σιδηροδρομικό δίκτυο σε κατάσταση «που δεν αρμόζει στον 21ό αιώνα», όπως δήλωσε ο παραιτηθείς υπουργός Κώστας Καραμανλής. Φοβούμαι ότι η διάλυση επήλθε επί των ημερών του. Αλλά και δίκιο να έχει, όφειλε να έχει διορθώσει τα πράγματα, υποχρεώνοντας τους ιδιώτες που εκμεταλλεύονται την επιχείρηση να πληρούν μίνιμουμ κανόνες ασφαλείας, έστω και εις βάρος των εμπορικών τους κερδών. Η δουλειά των πολιτικών είναι να προασπίζουν την ανθρώπινη ζωή και όχι να διευκολύνουν την οικονομική επιβίωση των σαλταδόρων που είδαν φως στην Ψωροκώσταινα του Μητσοτάκη και… μπήκαν.
Πολύ αργά, λοιπόν, για δάκρυα και παραιτήσεις. Αν θέλει να είναι πραγματικά εντάξει με τη συνείδησή του ο αρμόδιος υπουργός, πρέπει να δηλώσει ότι εγκαταλείπει την πολιτική. Εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη, όχι ελλιπής, αλλά ανύπαρκτος.
Η χθεσινή τραγωδία είναι όμως και ένα πικρό μάθημα σε όσους σπεύδουν ως αδίστακτοι καιροσκόποι να κεφαλαιοποιήσουν ανθρώπινες τραγωδίες για να εδραιώσουν την πολιτική τους ύπαρξη. Οποιος καπηλεύεται τον ανθρώπινο πόνο κινδυνεύει να πληρωθεί με το ίδιο νόμισμα.
