Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Με τους χειρότερους δυνατούς οιωνούς για την κυβερνητική παράταξη και προσωπικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη εγκαινιάζεται η επίσημη προεκλογική περίοδος 50 ημερών που οδηγεί στην πρώτη κάλπη της απλής αναλογικής, επιφυλάσσοντας, ίσως, μία από τις μεγαλύτερες πολιτικές εκπλήξεις μετά τη «γαλάζια» ψυχρολουσία του Μαΐου 2012.
Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια των στρατευμένων μέσων ενημέρωσης να συντηρήσουν την εικόνα «ηγετικού σφρίγους» στο πρόσωπο του πρωθυπουργού, είναι εμφανές ότι ο κ. Μητσοτάκης προσέρχεται στην αναμέτρηση κάθιδρος, με τον τρόμο του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι. Οσο κι αν στενέψουν τα δοκάρια, με τις καθεστωτικές μεθοδεύσεις, τις αντιδημοκρατικές επινοήσεις και τις πελατειακές διαπλοκές, είναι βέβαιο ότι θα δεχτεί το γκολ, απλώς δεν ξέρουμε αν αυτό θα τον στείλει στα αποδυτήρια ή στην παράταση.
Στις τελευταίες του εμφανίσεις ο πρωθυπουργός εμφανίζει σημάδια ψυχολογικής και συναισθηματικής αποσταθεροποίησης, που έχουν να κάνουν με την απώλεια μιας «βεβαιότητας νίκης». Εφτασε ακόμη να αιφνιδιαστεί από μία ατάκα του άχρωμου, άοσμου και μέχρι πρότινος…μουγκού Νίκου Ανδρουλάκη, που του έκοψε τη δυνατότητα μιας «δεύτερης ευκαιρίας», μέσω γαλαζοπράσινης συγκυβέρνησης.
Ο ασυγκράτητος θυμός με τον οποίο αντιμετώπισε μια λογικοφανή και από πολλούς αναμενόμενη δέσμευση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ θύμισε αντίδραση μαθητή δημοτικού που πληροφορήθηκε ότι αποκλείστηκε από τη σχολική ομάδα. Την ίδια οργή συμμερίστηκαν και τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης, επειδή ο Ανδρουλάκης χάλασε τη σούπα της συγκυβέρνησης, θέτοντας βέτο για το πρόσωπο του πρωθυπουργού.
Είναι πραγματικά ανεξήγητη αυτή η έκρηξη θυμού. Γιατί απλούστατα ο επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ είπε το προφανές για να εξασφαλίσει την πολιτική του επιβίωση: Οτι σε περίπτωση που κληθεί να παίξει τον ρυθμιστικό παράγοντα σε μια κυβέρνηση συνασπισμού δεν θα δεχτεί ως πρωθυπουργό τον τύπο που του παρακολουθούσε τα τηλέφωνα, σε μια προφανή προσπάθεια να τον εκβιάσει. Βρίσκετε, στ’ αλήθεια, κάτι παράλογο σε αυτό; Προσωπικά περισσότερο παράλογο βλέπω τον αντίστοιχο αποκλεισμό του Τσίπρα, αλλά κι αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα του Ανδρουλάκη.
Είναι απόλυτα νορμάλ να θεωρεί τον Μητσοτάκη επικίνδυνο για τη δημοκρατία και τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ αποτυχημένο και ελάχιστα πειστικό, ώστε να ξεκαθαρίζει εκ των προτέρων πως με αυτούς τους δύο πρωθυπουργούς δεν μπαίνει σε κυβερνητικό σχήμα. Αποτελεί κάποια μεγάλη πολιτική έκπληξη αυτή η ξεκάθαρη τοποθέτηση; Μήπως αποτελεί πολιτικό ατόπημα; Κάποιου είδους «προδοσία»; ΄Η αθέτηση υποσχέσεων;
Ας σοβαρευτούμε. Ο Ανδρουλάκης μίλησε τη γλώσσα της λογικής, με γνώμονα -επαναλαμβάνω- και τη δική του προοπτική πολιτικής επιβίωσης. Προς τιμήν του, μάλιστα, ξεκαθάρισε πως επιθυμεί πρωθυπουργό πολιτικό πρόσωπο. Δηλαδή όχι περίεργες κατασκευασμένες λύσεις με «δοτούς», τάχα μου τεχνοκράτες, τύπου Παπαδήμου ή Στουρνάρα.
Αντίθετα, αυτός που εσχάτως ρέπει προς ακαταλαβίστικους -για να μην πω ασυνάρτητους- «χρησμούς» είναι ο Μητσοτάκης. Μόνο ο ίδιος μπορεί να ξέρει τι εννοεί λέγοντας ότι επιθυμεί «σταθερές κυβερνήσεις από ένα κόμμα, αλλά όχι ένα χρώμα», προσθέτοντας την ίδια ώρα ότι το «μπλε ταιριάζει με το μπλε, αλλά είναι ευρύχωρο χρώμα»! Τρικυμία εν κρανίω, πολύ φοβούμαι.
Εχει μεγάλη αγωνία ο πρωθυπουργός, και αυτό δεν κρύβεται. Θα ποντάρει τα ρέστα του στις δεύτερες εκλογές, όπου θα διαθέτει και το πλεονέκτημα της λίστας για τη δημιουργία μιας προσωποπαγούς κοινοβουλευτικής ομάδας, με τα χρώματα της αρεσκείας του. Αλλά το ζήτημα είναι αν θα φτάσει εκεί. Ετσι όπως κινείται το πιθανότερο είναι από… Μωυσής γρήγορα να καταλήξει Ραμσής! Ας ξαναρίξει μια ματιά στην Παλαιά Διαθήκη, θα του κάνει καλό…
