Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Εντάξει, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι «ο εκλεκτός του Θεού». Το εμπεδώσαμε, περίπου…
Από πού κι ως πού όμως μια ευρωβουλευτίνα από την Ολλανδία απειλεί μια δημοκρατική ευρωπαϊκή χώρα ότι «δεν θα σας αφήσουμε μέχρι να υπάρξει δικαιοσύνη» (Σοφί Ιντ Βελντ, ανάρτηση στα ελληνικά, 17/1);
Ποιος της ανέθεσε να απονέμει δικαιοσύνη στη χώρα μας και την υπόλοιπη Ευρώπη; Ο Θεός που διάλεξε και τον Τραμπ;
Στην Ολλανδία που την εξέλεξε στο Ευρωκοινοβούλιο ποιος δικάζει; Οι ευρωβουλευτές;
Και που ξανακούστηκε έλληνες ευρωβουλευτές να τη σιγοντάρουν και να τη χειροκροτούν; Δεν χρειάζεται καν να τους αναφέρω.
Θα μου πείτε πως στην Ελλάδα ο καθένας είναι ό,τι δηλώσει.
Ενδεχομένως μια ολλανδή ευρωβουλευτίνα να δηλώνει ανώτατος δικαστής εισαγωγής, ντεντέκτιβ αμφιλεγόμενων υποθέσεων και προστάτιδα του καλού και του δίκαιου.
Ενδεχομένως και διάφοροι έλληνες ευρωβουλευτές να συμφωνούν μαζί της σε μια δήλωση άνευ σημασίας.
Ούτως Ή άλλως και η κυρία Σοφί και οι περισσότεροι από τους χειροκροτητές της μάλλον δεν θα ξαναεμφανιστούν στο Ευρωκοινοβούλιο μετά τις προσεχείς εκλογές.
Αλλά δεν μας έχουν διευκρινίσει ακόμη ποιους «δεν θα αφήσει» η κυρία Σοφί και οι φίλοι της.
Και πώς «δεν θα τους αφήσει». Θα τους συλλάβει; Θα αναλάβουν διάφορα ψώνια τις έρευνες και τις ανακρίσεις; Θα συγκροτήσουν ιδιαίτερο δικαστικό συμβούλιο; Θα τους δικάσουν;
Επειδή μάλιστα διαβάζω ότι έχουν παράπονα και με τον Τύπο, αναρωτιέμαι τι θα κάνουν για να επαναφέρουν τον Τύπο στον σωστό δρόμο με προοπτική ανόδου από την 107η θέση που οι ίδιοι του απένειμαν;
Θα γράφουν μόνοι τους τις εφημερίδες; Θα λένε αυτοπροσώπως τις ειδήσεις; Ή μήπως θα εγκαθιδρύσουν αρχή ελέγχου που θα απαγορεύει στον Τύπο να δημοσιεύει ό,τι δεν είναι της αρεσκείας τους;
Ερωτώ διότι διάβασα σε εφημερίδα της Αριστεράς ότι το σωστό είναι «Ελλάδα όπως Ουγγαρία, Κυριάκος όπως Βίκτωρ» – υποθέτω εννοούν τον Ορμπαν… (Εφ. Συν, 18/1).
Καμία αντίρρηση. Μπορεί οι κοινοί δημοσιογράφοι να μην αντιλαμβανόμαστε τη σύγκριση αλλά ούτε τον Τραμπ έχουμε ποτέ μετρήσει για «εκλεκτό του Θεού».
Φυσικά υπάρχει και άλλη λύση.
Να φροντίσουμε στις ευρωεκλογές που έρχονται να εκλέξουμε περισσότερους κανονικούς ευρωβουλευτές.
Δεξιούς Ή αριστερούς αδιάφορο αλλά με το μυαλό στο κεφάλι τους, με σεβασμό στη δημοκρατία, τους θεσμούς της και τον λαό που τους εκλέγει, με συναίσθηση του ρόλου και των υποχρεώσεών τους.
Σε τελευταία ανάλυση η απάντηση στην πρόκληση και την προσβολή είναι στο χέρι μας.
Οπως πάντα στη δημοκρατία.
